魏晋风非远。论襟情、刚疏简傲,步兵中散。与物无伤唯缄口,忤俗终成冰炭。
寄癖好、也如嵇锻。种药栽花闲活计,唤乌圆、花底长为伴。
春日午,闪睛线。
典琴乞米焉云免。自区分、胡奴仁祖,外和中狷。四壁萧然书插架,翳户蓬蒿都满。
赖清圣、浊贤陶遣。拔却金钗藏斗酒,看练裙、来举梁鸿案。
身后事,动凄叹。
猜你喜欢
一领青衫旧。恨鲰生、鸡窗雌伏,兔园株守。静坐焚香思忏绮,绮语无时蔑有。
问地狱、泥犁知否。离合悲欢生恶感,忒关情、常觉眉头绉。
量衣带,腰围瘦。
新词盥诵蔷薇手。想先生、元龙意气,长卿抱负。瓦釜雷鸣腾俗响,忽听钧天雅奏。
却早把、灵犀心逗。但愿鳞鸿时有便,付邮筒、寄我诗千首。
赓同调,吾良友。
把盏难将息。甚无情宾鸿社燕,流光频易。文字飘零形影隔,万里冰河雪碛。
浑不似江南江北。卅载风尘知己少,况英年击剑吹箫客。
诗柬至,劳相忆。
东风追梦难追昔。想当年回车一恸,泪盈清臆。劫换春明同轶荡,把臂旧游谁识。
空怅望径开三益。莫道文章憎命达,许霜笳玉笛添诗历。
摩醉眼,看晴日。
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
怀器潜山泽,逢时起薜萝。
星辰占宝剑,雷雨化龙梭。
禹穴书虽富,浯溪石未磨。
门闾更须筑,有子继三科。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
流年冉冉不容追,余息厌厌只自知。
马革裹尺违壮志,鹿门采药卜幽期。
林蝉委蜕仙何远,巢燕成雏去已迟。
触事尔来多感慨,北窗闲赋早秋诗。
微疾经旬近药囊,往来巷陌未全妨。
时时小雨知春近,处处闲身觉日长。
林外鼓歌闻赛庙,怀中茶饼议租桑。
两京梅发今何似?送老流年只自伤。