浣溪纱 其一
过雨苔痕玉不如。紫藤亭馆闭门居。可怜闲煞七香车。
燕子不将春爱惜,落花那管客踌躇。个侬曾见海棠初。
过雨苔痕玉不如。紫藤亭馆闭门居。可怜闲煞七香车。
燕子不将春爱惜,落花那管客踌躇。个侬曾见海棠初。
花外敲门唤酒迟。春愁先到绿杨枝。客怀更不自矜持。
往日风流疑作梦,而今漂泊懒填词。黄昏微雨上灯时。
贴体宫罗试裌衣。冰蓝娇浅染东池。春风一把瘦腰支。
戏镂宝钿呈翡翠,笑拈金剪下酴醾。最宜京兆画新眉。
肠断蓬山隔万重。吟边禅榻鬓边风。此身端合老诗丛。
清句难摹饶句活,浮生易漏待情钟。当时真悔太匆匆。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
我悔不学农,力耕泥水中,二月始穑事,十月毕农功。
我悔不学医,早读黄帝书,名方手自缉,上药如山储。
不然去从戎,白首捍塞壖。
最下作巫祝,为国祈丰年。
犹胜业文辞,志在斗升禄。
一朝陪众隽,所望亦已足。
岂知赋命薄,平地成怨仇。
生为马伏枥,死为狐首丘。
已矣何所悲?但悔始谌错。
赋诗置座傍,聊以志吾怍。
怀抱何萧爽,凉风扫郁蒸。
寒蛩喧败草,饥鼠啮枯藤。
雨送疏疏响,风吹细细纹。
犹稀绿萍点,已映小鱼群。
傍有一拳石,又生肤寸云。
我来闲照影,一笑整纶巾。