东吴市中逢醉樵,铁冠欹侧发飘萧。
两肩矻矻何所负,青松一枝悬酒瓢。
自言华盖峰头住,足迹踏遍人间路。
学书学剑总不成,惟有饮酒得真趣。
管乐本是王霸才,松乔自有烟霞具。
手持昆岗白玉斧,曾向月里砍桂树。
月里仙人不我嗔,特令下饮洞庭春。
兴来一吸海水尽,却把珊瑚樵作薪。
醒时邂逅逢王质,石上看棋黄鹄立。
斧柯烂尽不成仙,不如一醉三千日。
于今老去名空在,处处题诗偿酒债。
淋漓醉墨落人间,夜夜风雷起光怪。
猜你喜欢
朝亦不采薪,暮亦不采薪。莲泾赊得沽酒家,入口滑辣香且醇。
一饮三百钱,再饮五十文。兴来连欲醉不得,一醉已判三千春。
狂歌还容木客和,大叫岂怕邻翁嗔。生来无田种秫米,乱后有地披荆榛。
山花野草插满笠,儿曹错□刍荛民。王质不饮酒,也是痴仙人。
烂柯山,在何许,一局残棋自今古。当垆主人休索钱,酒债寻常何足数。
醒来随处束薪归,却卖青钱送还汝。
华盖山高亘南楚,剩产奇材少榛莽。
山人嗜酒而业樵,背负清樽手持斧。
丁丁伐木云之深,束薪欲担力不任。
且倾醽醁藉盘石,痛饮莫知西日沉。
白眼望天歌鼓腹,槲衣半染苔花绿。
颓然俯枕树根瞑,鼻息如雷撼岩谷。
起来却笑朱买臣,底用金柴缠其身。
堪羡刘伶行荷锸,生死无累全天真。
楩楠豫章等枯梗,惟取酕醄真乐境。
泛观世士多沉酣,误入牢笼犹未醒。
夜听萧萧未涨溪,朝行滮滮已成泥。
可怜鸠取招麾速,谁似云知出处齐?野菊枝长半狼藉,江枫叶落正凄迷。
行人也识龟堂老,小榼村醪手自携。
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
怀器潜山泽,逢时起薜萝。
星辰占宝剑,雷雨化龙梭。
禹穴书虽富,浯溪石未磨。
门闾更须筑,有子继三科。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
微疾经旬近药囊,往来巷陌未全妨。
时时小雨知春近,处处闲身觉日长。
林外鼓歌闻赛庙,怀中茶饼议租桑。
两京梅发今何似?送老流年只自伤。