浣溪纱 其四
得意翻怜狭路逢。同车有女略从容。任他月黑与风慵。
乐府思填河满子,蛮花初插莫忘侬。当时真悔太匆匆。
在地当为连理枝。在天当作紫鹣飞。通明殿里有青词。
愿得冠巾成妙丽,更容铅黛转男儿。报他拥髻与颦眉。
追得钟声兴自豪。路回楼角出山腰。寺门红衬杏花梢。
不信头陀消世虑,翻疑罗汉羡吾曹。香浮深殿九天遥。
中酒心情醒未曾。羝羊进退两无能。柔情如网一层层。
记换鞋儿长短称,更看指血浅浓凝。荷荫澹月水边灯。
微命相看百可怜。喁喁私语小扶肩。一双愁色压阑干。
试腕暗惊珠串重,围腰还觉宝钩宽。新来消瘦莫相瞒。
薄薄罗衾裹梦单。秋深怎奈五更寒。不堪晓月又团栾。
藕断丝连萦病骨,香残粉褪息余欢。一番肠断唱孤鸾。
得意翻怜狭路逢。同车有女略从容。任他月黑与风慵。
乐府思填河满子,蛮花初插莫忘侬。当时真悔太匆匆。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
我悔不学农,力耕泥水中,二月始穑事,十月毕农功。
我悔不学医,早读黄帝书,名方手自缉,上药如山储。
不然去从戎,白首捍塞壖。
最下作巫祝,为国祈丰年。
犹胜业文辞,志在斗升禄。
一朝陪众隽,所望亦已足。
岂知赋命薄,平地成怨仇。
生为马伏枥,死为狐首丘。
已矣何所悲?但悔始谌错。
赋诗置座傍,聊以志吾怍。