乱山飞不断,皎月失光明。不解为霖雨,无端掩太清。
边关游子泪,亲舍旅人情。愿藉西风力,依然万里晴。
猜你喜欢
秋云放雨静山林,万壑崩湍共一音。
欲记荒寒无善画,赖传悲壮有能琴。
淡似秋河水,浓于春坞烟。陇头寒塞雁,峡外晚江天。
忽断月华坠,乍明虹影连。西风休强管,飞势自翩翩。
岂是人间畜,长空任汝归。持来何所赠,孤去独无依。
触石辞青霭,从龙入紫微。高唐神女妒,莫向楚台飞。
数片悠扬出远山,拟为霖雨霈尘寰。未乘风雨吹嘘便,蓦被曦轮照烁还。
心在苍生常欲起,踪归深岫暂投閒。油然一作施膏泽,始趁岚烟入帝关。
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
怀器潜山泽,逢时起薜萝。
星辰占宝剑,雷雨化龙梭。
禹穴书虽富,浯溪石未磨。
门闾更须筑,有子继三科。
流年冉冉不容追,余息厌厌只自知。
马革裹尺违壮志,鹿门采药卜幽期。
林蝉委蜕仙何远,巢燕成雏去已迟。
触事尔来多感慨,北窗闲赋早秋诗。