楚山秋霁后,突兀望匡庐。瀑布云开处,香炉雨过初。
双溪才咫尺,五老在空虚。欲问远公迹,苍茫指点馀。
猜你喜欢
相对无缘认岭峰,入看祇许白云同。却于舟行成横侧,漠漠天屏一镜中。
苍山去郭三十里,日暮云收独立时。应是尘埃能眯眼,几人曾有望山诗。
我昔望庐山,高高上无极。中有羽化人,林栖绝粒食。
绀发方碧瞳,肌肤冰玉色。借问年几何,春秋千百亿。
闻之心魂动,欲附双飞翼。飘飘不我顾,招手长太息。
窃恐染荤膻,浊秽神明殛。三年事斋沭,精祷靡变惑。
峰岚日夕深,仰攀尚难即。
长江千里送归舟,重过名山忆旧游。风景苍苍只如昨,烟波离思满汀洲。
暮年秋色恋江乡,酒熟鱼肥蟹著黄。
已见庐山非入梦,一帆风稳称归航。
此日浔阳水,相传异禹年。九流归一壑,极目见庐山。
阳鸟随春尽,彭蠡入夜寒。荆扬归浩荡,楼橹几时安。
庐山何峻极,一望尽苍清。不辨松杉色,谁闻钟磬声。
飞崖悬瀑布,幽谷语春莺。堪羡岩栖士,空馀人世情。
峻极长相望,閒居好养恬。松巢思李白,菊径儗陶潜。
秀色云千仞,秋光雨一帘。渔樵与麋鹿,于我定无嫌。