古诗 其一
霜气流前除,照我罗衣裳。耿耿夜不寐,蹑履起徬徨。
草虫亦何悲,鸣声恓以怆。四郊一孤影,落叶飘回郎。
南楼谁家子,弦歌宴华堂。
富贵果何物?遭者罔不诎。腼然衣冠徒,奔走愧行乞。
平生干镆锋,安能顿使屈?乾坤值震荡,眼底鲜英物。
不恨见越公,恨不遇红拂。知己得美人,散此万古郁。
西风声萧萧,愁来如梦寐。乡关万里遥,兄弟何时会。
迟此相见期,真以日为岁。别来经八霜,朱颜久憔悴。
人生宇宙间,名利何足计?何如云中鹤,翱翔随所至。
春来桃李发,花开盈路旁。路旁多行人,及此风日长。
斜河带山径,疏柳明夕阳。岁华岂不惜,天涯渺茫茫。
恨无双羽翼,远逐晨风翔。
兀坐一室中,澄观若止水。群动既已息,万籁不到耳。
方寸涵灵台,光明畴与比。此中无将迎,安用起磈礌。
蒙庄旷达人,亦未解斯旨。如何逃虚空,跫然足音喜。
霜气流前除,照我罗衣裳。耿耿夜不寐,蹑履起徬徨。
草虫亦何悲,鸣声恓以怆。四郊一孤影,落叶飘回郎。
南楼谁家子,弦歌宴华堂。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
我悔不学农,力耕泥水中,二月始穑事,十月毕农功。
我悔不学医,早读黄帝书,名方手自缉,上药如山储。
不然去从戎,白首捍塞壖。
最下作巫祝,为国祈丰年。
犹胜业文辞,志在斗升禄。
一朝陪众隽,所望亦已足。
岂知赋命薄,平地成怨仇。
生为马伏枥,死为狐首丘。
已矣何所悲?但悔始谌错。
赋诗置座傍,聊以志吾怍。
怀抱何萧爽,凉风扫郁蒸。
寒蛩喧败草,饥鼠啮枯藤。