书座右
百年曾几时,君子早勤勖。盗蹠以寿终,颜冉独窘促。
死生命自天,何用恶与欲。所期德不朽,立志拔尘俗。
松柏自常青,丛棘一朝绿。人恶不必扬,我善恐不足。
朝闻而夕死,奕世分荣辱。
百年曾几时,君子早勤勖。盗蹠以寿终,颜冉独窘促。
死生命自天,何用恶与欲。所期德不朽,立志拔尘俗。
松柏自常青,丛棘一朝绿。人恶不必扬,我善恐不足。
朝闻而夕死,奕世分荣辱。
凡语必忠信,凡行必笃敬。饮食必慎节,字画必楷正。
容貌必端庄,衣冠必肃整。步履必安详,居处必正静。
作事必谋始,出言必顾行。常德必固持,然诺必重应。
见善如己出,见恶如己病。凡此十四者,我皆未深省。
书此当座隅,朝夕视为警。
江湖双鬓秃,宇宙一身穷,酒浪摇轻碧,灯花落碎红。
交情元易见,春事半成空。
尚觊身强健,烟畦撷芥菘。
怀抱何萧爽,凉风扫郁蒸。
寒蛩喧败草,饥鼠啮枯藤。
清世念遗民,常情重老人。
馈浆烦郡府,分胙媿乡邻。
获稻黄云卷,舂粳玉粒新。
膨脝自摩腹,一笑欲忘贫。
重楼杰阁倚虚空,红日苍烟正郁葱。
乡国归来浑似鹤,交朋零落不成龙。
人生真与梦何挍,我辈故应情所锺。
泪渍清诗却回棹,不眠一夜听鸣蛩。
长生固非道,得道自长生。书不传关尹,言谁契广成。
罗浮观日出,句曲听松声。闻说长安好,何妨醉太平。
己巳被驿书,乙亥戒徂两,扶衰犯霜露,疲惫不可状。
夜行星满天,晨起鸡初唱,槁枝烧代烛,冻菜撷供饷。
三年走万里,天幸苟亡恙。
深知赋材薄,自笑得名妄。
宣温望玉座,何以待谘访?春江色如蓝,归舟行可榜。