临江仙 腊梅
百卉凋残花事尽,腊中独自欹斜。幽香清韵总无加。
紫心羞向我,檀口不如他。
愿折一枝供寂寞,朝来休展窗纱。此花开后更无花。
不谦妆阁冷,长伴过年华。
百卉凋残花事尽,腊中独自欹斜。幽香清韵总无加。
紫心羞向我,檀口不如他。
愿折一枝供寂寞,朝来休展窗纱。此花开后更无花。
不谦妆阁冷,长伴过年华。
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
怀抱何萧爽,凉风扫郁蒸。
寒蛩喧败草,饥鼠啮枯藤。
雨送疏疏响,风吹细细纹。
犹稀绿萍点,已映小鱼群。
傍有一拳石,又生肤寸云。
我来闲照影,一笑整纶巾。
寂寂青枫岸,萧萧白版扉。
端居常嬾动,偶出却忘归。
时泰徵科简,师还驿置稀。
江村日无事,烟火自相依。
重楼杰阁倚虚空,红日苍烟正郁葱。
乡国归来浑似鹤,交朋零落不成龙。
人生真与梦何挍,我辈故应情所锺。
泪渍清诗却回棹,不眠一夜听鸣蛩。
湖边一夜霜,庭树无秋声。懒不近笔砚,何以纾幽情。
但有一睡耳,展转无由成。起拥地炉暖,坐待天窗明。