日暮江逾阔,秋深水不波。寒沙求食鸟,远浦挽船歌。
万物艰辛里,劳生感慨多。低回思作者,此意欲如何。
一笑归来百事疏,溪山随意葺吾庐。
有时临水亦清矣,无事听禽皆起予。
但喜达人谋熟醉,不知论者谓因余。
马蹄未踏门前路,也怕先生废看书。
昔年嫖姚护羌月,今照嫖姚双鬓雪。青冢曾无尺寸归,锦书多寄穷荒骨。百战金疮体沙碛,乡心一片悬秋碧。汉城应期破镜时,胡尘万里婵娟隔。度碛冲云朔风起,边笳欲晚生青珥。陇上横吹霜色刀,何年断得匈奴臂。
朝望清波道,夜上白登台。月中含桂树,流影自徘徊。
寒沙逐风起,春花犯雪开。夜长无与晤,衣单谁为裁。
寂寥空谷久相容,行道何须向别峰。山腹引泉因煮茗,岭头乘雨为栽松。
倚天杰阁巢灵鹤,彻海澄潭卧毒龙。樵客岂能知住处,草堂终日白云封。
冉冉春将暮,悠悠日欲残。东风特地恶,不道杏花寒。
帝里逢春春可怜,五云楼阁丽中天。御沟花落冰澌尽,琼岛云飞海日悬。
风度汉宫银刻箭,香生南陌翠花钿。无由暂醉金钱会,零落东风又一年。
南国有孤鸿,悲鸣春江侧。为苦网罗多,徘徊诉中臆。
微生岁月短,快意乘风力。天路虽高寒,不惜弱羽翼。
山川万里远,云水情无极。超摇大化中,欲往胡不得。
奈何纷纷世,使我天机抑。空宇寄长声,聊为舒结轖。
伤哉此鸟意,闻者谁识测。三叹抚清弦,冥冥知所息。
昔游不在远,幽岩临治城。嵚岑俯潇碧,庨豁延阳明。
绿涧可径八,滑路偪仄行。泉源自何来,涓涓玉锵鸣。
疑穿云雷窟,常带鱼龙腥。寒江净泻镜,怪石坐开屏。
幽鸟驯可罗,潜蛟深莫罾。梯险接层栈,冠颠耸危亭。
俯睨极玄窞,仰攀穷青冥。蹇旷出物表,高虚挹玄英。
惜哉非吾土,不得憩此生。旧业寄阳羡,故园依晋陵。
秋风滆湖白,春色颐山青。一从绅笏去,遂使猿鹤惊。
迂疏暗时机,孱琐叨官荣。谪弃分所宜,愧恧颜已盈。
人生讵有几,世累吾方轻。愿言解羁绁,上疏还簪缨。
宁居召魂魄,恬养休性情。纷华屏外慕,冲澹严中扃。
穷年伴农圃,毕志先畴耕。
空生久不来,端居常掩室。
缅怀旧林社,泉壑翳清密。
古凤必灵音,野竹无共缩减。
动植皆营营,忘言消永另日。