香灺犹馀去岁烟,五更斗柄已回天。来从天外春何早,俵向人间老不偏。
莫问流光似流水,且从今日数今年。东风五十七年梦,梦觉还惊雪满颠。
铜龙看却送春来,莫惜颠狂酒百杯。
吟鬓就中专拟白,那堪更被二更催。
暗里春催曙色明,百鸡迎晓报新声。宿寒尚在龙蛇蛰,岁历初传日月迎。
蓂叶四时今始发,梅花一旦占先荣。山家也祝尧天寿,漫学牛山报太平。
书来深喜知君健,烽急频烦替我愁。家山苦忆五云楼。
吟兴好,感慨莫悲秋。
一夜东风换斗杓,千门晓色雪初清。
君王已奏平淮雅,犹自谦冲免会朝。
屈指头颅三十一,年时又见煮酴酥。
平生自谓妄男子,未死谁甘贱丈夫。
欢逐儿童烧竹爆,自拈秃笔写桃符。
梅花一笑须相领,莫道今吾非故吾。
倚云栽,琼蕤坠粉,明霞艳成绮。锦娇天醉。偏煖霭辉迟,嫣破凝睇。
炫空浴日交珠佩,倾城人第几。正隔箔、恼春如火,香台沈梦里。
玉娥为谁斗新妆,狂蜂眼,错认胡天胡帝。窗外见,浑不似、旧红千子。
轻阴乞、紫丝步障,颠倒任、东风桃并李。但祗恐、韶光归海,蛮愁萦绛蕊。
影横窗,苔鬟翠羽,声声唤春晓。倦蜂频到。怜片蜡红簪,还弄疏照。
碎钿满地虬枝古,罗浮仙梦老。惹暮雪、沾香茸袖,黄昏飘冻草。
东风岭头恨开迟,孤蓬路、老鹤天寒霜缟。帘底月,依然见、翠眉痕小。
年时访、野桥细雨,空怅望、天涯春去了。怕起舞、一声飞玉,凭阑人又杳。
东南胜概未忘情,老去扁舟复此行。
小邑岁除无市井,下田水落见农耕。
雪消西岭层棱出,春到重湖鳞甲生。
桥下霜蛟贪睡美,为槌千鼓作雷声。
高轩暧春色,邃(suì)阁媚朝光。
彤庭飞彩旆,翠幌(huǎng)曜(yào)明珰(dāng)。
恭己临四极,垂衣驭(yù)八荒。
霜戟(jǐ)列丹陛,丝竹韵长廊。
穆(mù)矣熏风茂,康哉帝道昌。
继文遵后轨,循古鉴前王。
草秀故春色,梅艳昔年妆。
巨川思欲济,终以寄舟航。
高高的轩台辉映着春色,深邃的楼阁沐浴着朝阳。
红色的宫墙内飞舞着彩色的饰旗,翠玉珠帘映曜着宫女们的玉佩。
我效仿古代的明君们,恭谨而节制地治理着国家,终于使八方安定、四海升平了。
(现在)丹陛下排列着森森戟戈,长廊里回荡着丝竹乐声。
壮美的和煦之风浩荡在华夏大地上,康盛的帝王之道运途正昌。
(我)将继承周文王的事业,遵循他的先例、并借鉴古代帝王们成功与失败的经验来治理国家。
春天来临了,小草又像以前一样沐浴在春风里,梅花也像往年一样绽蕊怒放。
我想渡过巨大的河流到达彼岸,但最终还要靠舟船才能渡过去(意思就是靠民众的支持和大臣们的帮助才能治理好国家)。
邃:深远。
幌:用于遮挡或障隔的幔子。曜:照耀。明珰:珠玉。
恭己:语出《论语》,恭谨而律己,是形容君王治理天下的词句。垂衣:语出《易·系辞》,原意指天下太平,李世民在这里形容自己效法皇帝、尧舜无为而治。驭:统率。
戟:指我国独有的古代兵器。
穆:壮美。康:康盛。