竟似山阴雪夜船,有怀安道却徒然。登楼尚滞艰难日,投笔徒悲壮盛年。
潮势远吞孤鹤岸,笛声高遍晚鸦天。几家村店沉吟处,又向舟师索酒钱。
二人閒立碧山巅,只见山光共水连。树影压来将断岸,荻花开去未耕田。
可怜空谷无啼鸟,忽觉前村有暮烟。霁景眼中双泪落,因风吹向夕阳边。
晓色微茫尚带星,修蹊荦确断人行。
独支瘦竹身犹健,高入重云地忽平。
落月正当山缺处,细泉频作雨来声。
上方灯火青林曲,隐隐疏钟一再鸣。
儒冠宁误我,壮志自多违。昭代尊经术,先生尚布衣。
清言今夕共,大隐昔人稀。预恐苍山麓,无从候少微。
青云如梦慨平生,白发惊春忽数茎。渐觉交游随日别,强知颜色逐人行。
百年松槚谁能去,五亩烟霞故可耕。妄念扫除浑欲尽,少游何得尚相轻。
凉风动千里,孤坐思沧洲。白露洗明月,青天此夜秋。
只闻来客说春游,不逐花前笑自留。
浪说春期计春尽,留春无术只春愁。
晓枝开早未多稠,屡嗅清香不忍收。
万木已知春尽到,百花常负後来羞。
东风也合相和暖,腊雪无端欲滞留。
满眼萧疏正堪惜,莫将棋笛起人愁。
关雎后之淑,棫朴君之明。
兔罝尚好德,况及公与卿。
所以彼行苇,敦然遂其生。
谁能弦此歌,为我发古声。
破窗多穿风,冷烛无定焰。
滴沥随衣泪,反覆到心念。
趋生迷夷涂,失城陷深堑。
病拙未为疗,膏肓不容砭。
无家可容归,有灶亦断掭。
凫短鹤脤长,饮啄两自赡。
天有不可问,何独於我欠。
吾观序卦辞,否乃适泰渐。
而余何为者,独此不见验。
譬如白为缁,一造遂永染。
久生人所羡,我独处之厌。
安得盖棺去,手足同一敛。