牛渚江边泊彩舟,蛾眉亭上耸吟眸。眼前风景俱奇绝,李白题诗在上头。
葛相终宜马革还,未开天意便开山。生欺仲达徒增气,死见王阳合厚颜。流运有功终是扰,阴符多术得非奸。当初若欲酬三顾,何不无为似有鳏。
云密露晨晖,西园独掩扉。雨新临断火,春冷著单衣。榆荚奔风健,兰芽负土肥。交亲不是变,自作寄书稀。
汉叶奕千载,中兴气益振。离照抚万方,天狼避紫宸。
泰阶无纤埃,青云翊缙绅。昊穹挺神秀,应期诞绝伦。
翩如凤峙岳,矫若龙翔津。铁冠指严威,白豸行嶙嶟。
投章失卫霍,抗劾无齐秦。犯颜一折槛,奋世独埋轮。
有时趋螭头,双履蹑星辰。风采动万乘,何言折大臣。
持斧出王郊,挥策向西巡。将帅谒马首,武士骑鲸鳞。
亭邀茐岭骑,幕遮轮台宾。羽檄夜交驰,旌麾昼纷纶。
龙庭间白日,天塞生阳春。万古斥卤地,能令风俗淳。
命驾旋直庐,行瞻帝城闉。黄华反使节,东山伤我神。
衣绣簪白笔,再睹汉仪新。窃从文翰场,气节凌秋旻。
许身报明主,图画惊麒麟。此志邈难嗣,伤哉难重陈。
市虎遂搆患,曾参乃杀人。冤颈在囹圄,日与囚傫亲。
风云凋壮志,衰谢谁当抡。明公立天衢,卓然持大钧。
宴桓遇苗公,脱难诚有因。鲍叔救夷吾,旷世孰为邻。
天地妙化育,宁辞刍狗仁。倾诚望舟楫,千载收沉沦。
沉檀应在骨,龙麝自薰心。千载吟蕲竹,清雅少知音。
碧海出蜃阁,青空起夏云。瑰奇□怪石,错落动乾文。
平时语我密须移,我是商丘内不欺。时节因缘翻异论,助他笑我见阿弥。
混沌破,龙蛇出。大荒子,鼓神物。纵变怪,造恍忽。起洪水,稽天骨。
大道惊,戮狂勃。时蛰引,无惮率。神禹符,镇罅窟。
徐稚卧不起,青衫老柴门。仲舒著繁露,要明王道尊。
相逢非竟日,此怀谁与论。朗咏鄱阳篇,江南烟雨昏。
秋霖十日生秋草,樯塌西樯倒。邻家娇女,剪刀闻耶,施展补天余巧。
休疑是、剪纸招魂,愿老天、霎时晴了。戏把蛾眉澹扫,又戏把、竹枝斜抱。
雨窗高挂,风帘飘动,故故娉娉袅袅。正相类、刍狗泥牛,可载之、淮南鸿宝。