山腰露蕙含天泪,江林枫叶秋容醉。夫君八月雁门行,碎霜冷印白龙辔。
忆君挑妾初鸣琴,琴中已有白头吟。朝朝暮暮当时事,言之秪足伤人心。
君不见湘妃二女哭舜时,烟筠青玉红珠滋。苍梧人去百想绝,忍教今日生离别。
生离别,情偏重。不及双飞南浦云,落红寂寂春闺梦。
下阶欲别离,相对映兰丛。
含辞未及吐,泪落兰丛中。
高堂秋静日,罗衣飘暮风。
谁能待明月,回首见床空。
牵衣惜郎别,郎上雕鞍去。
试问将何之,东流汾水处。
君北游司并,我南适熊湘,邂逅淮阴市,共饮官道傍。
丈夫各有怀,穷达讵可量;临别一取醉,浩歌神激扬。
勋业有际会,风云正苍茫。
乱点剑峰血,苦寒芒屦霜。
死即万鬼邻,生当致虞唐。
丹鸡不须盟,我非儿女肠!
长道何年祖軷休,风帆不断岳阳楼。佳人挟瑟漳河晓,壮士悲歌易水秋。九帐青油徒自负,百壶芳醑岂消忧。至今长乐坡前水,不啻秦人怨陇头。
三度别君来,此别真迟暮。
白尽老髭须,明日淮南去。
酒罢月随人,泪湿花如雾。
后夜逐君还,梦绕湖边?一作江南?路。
乍愿君如天上之月出海复东来,不愿君如东流之水到海不复回。
有情之月无情水,黯然消魂别而已。况复一家判胡越?
百年去乡里,关门断雁河绝鲤。万金不买书一纸。
噫嘻乎嗟哉!远游子,春风三月戒行李。留不住箫上声,拭不灭玉上名。
千尘万劫,销不得屋梁落月之相思、河梁落日之离情。
山中水,出山不复清;海中月,出海还复明。不惜君远别,惜君长决绝。
知君来不来,看取重圆月。
残月送君去,还复照妾归。生憎日光夺,不得长辉辉。
阳关古别离,对面折杨柳。旋踵委道傍,焉得长在手?
丈夫四方志,竭力车马走。慷慨平生怀,不在然诺后。
倾资铸宝剑,性命同所有。去去勿复陈,黄金印如斗。
青青冬岭松,高出寒崔嵬。忆昔可怜宵,声如滟滪堆。
冰霜矧肯摧,枝叶故条畅。一夕乘风雷,龙化失群望。