刖足岂更长,良工隔千里。故山彭蠡上,归梦向汾水。低摧神气尽,僮仆心亦耻。未达谁不然,达者心思此。行年忽已壮,去老年更几。功名生不彰,身殁岂为鬼。才看芳草歇,即叹凉风起。匹马未来期,嘶声尚在耳。
几到青门未立名,芳时多负故乡情。雨馀秦苑绿芜合,
春尽灞原白发生。每见山泉长属意,终期身事在归耕。
蘋花覆水曲谿暮,独坐钓舟歌月明。
落第逢人恸哭初,平生志业欲何如。鬓毛洒尽一枝桂,
泪血滴来千里书。谷外风高摧羽翮,江边春在忆樵渔。
唯应感激知恩地,不待功成死有馀。
一榜尽精选,此身犹陆沈。自无功谠分,敢抱怨尤心。
暖陌开花气,春居闭日阴。相知岂不有,知浅未知深。
一领青衫万斛尘,沟隍十口计全贫。关河偏阻空囊客,童仆潜归得意人。
云路岂能容野性,帝乡元不住閒身。长安浪说春光好,未见丘园非是春。
自是扬云白未玄,不才那敢怨苍天。回看故国八千里,误戴儒冠十七年。
贫倚诗书元失计,穷知文字信无权。雄心销尽囊如水,流落依人面可怜。
雨簸风颠记驿程,此心翻羡去帆轻。荣枯自昔关才命,冷热田来本性情。
回首云山成独感,到家骨肉喜重生。幺荷髡柳寻常兴,笑对芳池咏濯缨。