未识沙场苦,空曾奉使来。讵知羝乳约,不抵雁书回。
汉节风霜古,胡笳旦暮哀。谁怜太史令,心为故人摧。
秋实正离离,低徊若有思。朝阳鸣凤起,还向上林枝。
天阔浮云远,因风捲白衣。流阴兼水净,寒影度江微。
不受歌声遏,先将别思飞。飘扬随去马,今夕定何依。
何处唱离歌,前湖一棹过。
日斜山似近,水落渚偏多。
寒意归沙柳,秋风到浦荷。
不知今夜梦,还隔几烟波。
黄沙枯髑髅,本是桃李面。
如今不忍看,当时恨不见。
业风相鼓击,美目巧笑倩。
无脚又无眼,著便成一片。
五鹤西北来,飞飞凌太清。
仙人绿云上,自道安期名。
两两白玉童,双吹紫鸾(luán)笙(shēng)。
去影忽不见,回风送天声。
我欲一问之,飘然若流星。
愿餐金光草,寿与天齐倾。
五只仙鹤从西北的天边,盘旋翱翔而来。
绿色云彩上骑鹤的仙人自报家名:吾乃安期生。
四个白玉般靓丽的小童,双双吹着紫色的鸾笙。
突然间仙人消失,只有回旋的风留下了丝丝天籁之声。
我待追问几句,他们已如流星,无影无踪。
我真想得到仙草灵药,人与天共老。
凌太清:经过天空。凌,历经。太清,即天空。
安期:即安期生,仙人名。《史记·封禅书》中说,方士李少君自言于海上见过安期生,给他吃过大枣,其大如瓜,居海上蓬莱仙山。
回风:回旋之风。天声:巨响。
倾:本意超越,这里指相匹。
登高楼,飞甍画栋参差浮。上摩青空入倒景,下瞰巨壑通长流。
浮云何悠悠,层岩列岫散复收。随风冉冉不盈寸,顷刻变幻不可求。
荡胸引步却回首,日夕坐倚可以忘君忧。云来不作西郊雨,君亦长居东海陬。
人生几何时,胡为滞此山之幽。世事恍惚无定所,白衣苍狗谁为谋。
感兹遁迹向岩窟,少年有意今白头。浮云兮归来,与尔散漫终林丘。
朝衣就市痛冰清,赴死还看好弟兄。有子多应思我友,此才难得出宗英。
倚楹一泪几成罪,临穴同歼岂为名?长忆城南相送日,尔时厝火故承平。
谢公最小女偏怜,小字呼来定绛仙。一月回悬珠树朗,百花都让玉梅妍。
疗饥自喜忘并日,消渴何辞为损年。每向画眉窗下见,匡庐只在镜台前。
家君昔驻城北隅,夜堂几醉迷归途。是时慕古三琪树,弟也恭敬兄怡愉。
一见欣然动颜色,质类古人多自得。二兄久矣跨鹤飞,故留难弟存矜式。
耒耜还山四十年,江城独到每凄然。丈人与见已垂白,性行只今谁比肩。
忽道称觞四月二,寿比磻溪钓璜事。自惭六十久毵然,始知五福康强冀。
凤毛庭下勤诗书,相烦执酳传芳誉。太丘孝友应难得,城市何人表里闾。