海东谁敌手,归去道应孤。阙下传新势,船中覆旧图。
穷荒回日月,积水载寰区。故国多年别,桑田复在无。
乡邻笑我贾胡留,频著书来说首丘。纵有薄田堪养拙,还无小苑可消忧。
因循度日那知晚,次第看花直到秋。坎止流行难固必,家人休赋大刀头。
道有穷通时屈伸,夫君气概岂长贫。
帐前弟子知无几,膝上郎君证可人。
苜蓿尽多聊一笑,栗梨见觅莫渠嗔。
平生耿耿犹存否,五十端能贵买臣。
池上雨过芳尘浥,池上花开众宾集。回风忽觉翠旂翻,倒影真疑彩云湿。
越浦新妆水底明,汉皋遗佩空中拾。剪裁似欲烦并刀,涴染却愁翻墨汁。
根非异种难同调,身在后时终独立。已当佳丽国三千,不羡艳阳春九十。
桂苦兰辛祇自怜,桃红李媚何嗟及。酒如恋客传不停,花似解诗催更急。
坐看烟盖晴袅袅,欲采露房秋戢戢。我狂不去当重来,鲸饮碧筒三万吸。
金陵城阙蟠龙虎,老将提兵旧开府。由来家世本公卿,亲得君王赐圭组。
锦袍玉带明雕戈,坐镇四野无嗔诃。已看钟阜山增重,复遣长江水不波。
清油幕拥旌旗盛,细柳营闻笳鼓静。民歌清净曹平阳,身系安危郭中令。
江草江花春复春,华堂丽景逐时新。端阳节后凡几日,寿俊图中第一人。
玉壶贮酒玻瓈色,红裀簇地麒麟织。于氏门闾有子孙,平原庭馆多宾客。
缁衣武公元好贤,鄂国将军不爱钱。聊将书卷度长日,肯买歌儿供暮年。
嗟予旧是通家子,塞雁江云意千里。愿公眉寿比冈陵,永作干城镇南纪。
长江险,天可恃。
齐三来,周再至。
隋兵强,竟何事。
兵入城,吾有计。
楼高入天井入地,生同欢娱死同避。
国有二嫔无一士,回首长江如屣弃。
君不见古来人和方地利,天为吴王还魏帝。
妾生爱身如爱玉,玉可玷,身不可辱。
生不逢,鲁男子,彼氓何知妾为耻。
挥刀断臂不自谋,已看此臂为妾仇。
不恨妾身出无主,但恨妾身为妇女。
君不见中原将相夸男儿,朝梁暮周皆逆旅。
持将傲雪凌霜物,写出辞脂谢粉心。妆镜几台收晓匣,孤雌万壑守寒林。
春秋等是吾侪笔,风雅那高个里吟。自古食鱼须食鲤,娶妻须委宋家禽。
远从黄浦白波边,泪尽枯鱼黑索前。
共许相逢还几度,讵知此别即千年。
白杨树下多风起,广柳车中少客眠。
见说吴门塘上曲,才歌高士即潸然。
云浮剑阁夜英英,白马江边踏月行。传语啼猿莫相近,恐教游子不胜情。