我生南北本殊津,邂逅相逢若聚苹。
故纳破愁成一笑,应怜对影只三人。
居嫌人邑犹分袂,醉觉同心只异身。
送客溪边一惆怅,新欢过眼又前尘。
九月严霜风槭槭,篱下黄花纷五色。千枝结束艳明霞,一片丛生媚幽石。
略施粉黛人已惊,净洗铅华谁解识。孤根独立已后时,岁晚馨香堪自惜。
柴桑三径未曾栽,孤山万树长相忆。舍人寓直披此图,棐几芸窗时拂拭。
嫣然空谷回春姿,莫道佳人难再得。
午咏招提游顿花,太原更宿老禅家。病躯偏爱幽栖好,高枕虚堂皓月华。
姑射风姿绝点埃,年年长是腊前开。
方疑今岁无消息,多谢君能折取来。
少年有志觅封侯,老去知非万事休。
薄有田园能自适,不妨卖剑买黄牛。
几见篆烟爇茑萝,白星黄石毓灵波。赤松果剩凌云地,尚有彭篯日月多。
挟矢候江阴,鼋鱼出绿浔。年华生意苦,天地杀机深。
掬水犹磨雪,侵肌竟是金。高山不可住,令我独沉吟。
世上驱驰祇自纷,芒鞋有路出尘氛。春晴踏遍千郊翠,秋好穿残五岳云。
幽意只同藜杖得,閒踪时趁鹿麋群。侯门珠履三千客,野外谁堪半席分。
美人不可期,迢遥隔江浒。惟遣白云来,伴我幽栖处。
朝光閒接轸,乘兴即寻僧。杖隐疑为石,龛栖不断灯。
凭高观六海,谈远出三乘。證义都无著,因君得未曾。