此地沉吟梦几场,最难消遣是斜阳。濠堂已逐荒烟散,却认钟山作故乡。
一生走仁义,自谓性所有。未甘师古人,况逐筲与斗。
戊庚逮今兹,躁进互击掊。谬兴种族论,国事迫解纽。
惟予倡群学,荡荡辟天牖。滔天几漂山,终欲关其口。
彼曹身倏灭,污我冀不朽。甚黠亦可怜,笑骂颜孔厚。
诸公工罔上,抚中果安否?名德既不昌,颜回岂为寿!
荣县赵御史,告哀丧其兄。弟兄过七十,相爱犹孩婴。
此世真恶世,此事嗟谁能?忆昔光绪中,天地多青蝇。
御史立朝端,轰轰有直声。文字绝雄丽,才华极飞腾。
公卿徒侧目,亲贵谁敢撄?府君方力农,所居近县城。
安知御史贵,惟念手足情。食贫久习苦,五十衣不缯。
亡何世翻覆,山河随倾崩。御史能自归,殊非衣锦荣。
解衣衣吾弟,推食食同生。吾弟乃贵人,岂逐恶子行。
吾弟乃贤人,岂避群盗憎。世途从万变,元气留家庭。
御史怀才雄,无用久见轻。一读告哀辞,使我涕泗零。
丧耻而趋时,知免赖神明。守死幸自信,白日非幽冥。
华人无贵贱,诪张喜为幻。此技欲何施,反遭彼族嫚。
吾友虽多贤,刚者亦罕见。南萨与北郭,二子我所惮。
秋屏实劲特,骨立肤不曼。浊河方滔天,伏济清自贯。
骄胡不敢轻,安用赖舌战。大官习兰阇,谄敌必笑面。
此谄彼亦骄,吁嗟谁好汉!
百里初分上谷城,傍临易水接燕京。地偏侠客风犹在,天近郎官宿转明。
北阙青云悬舄影,西山白雪入琴声。看君三异寻常事,何限当年卓鲁情。
物我悠悠付两忘,莫春天气体平康。奇花杂映阶篱烂,佳木频分户牖香。
童冠芳盟六七辈,圣贤名教两三行。呼儿杖策嬉游罢,又复高眠向北窗。
春风未雌雄,尊酒自贤圣。燕巢楼阁间,莺语花柳静。
金柈一斛贮槟榔,戏调儿童走欲狂。不谓林间有元亮,念公时在酒中藏。
数亩幽畦满小园,儿童无事亦嘲喧。水摇日影上檐角,风送花香来鼻根。
病去只留花作伴,客来常欠酒应门。城南旱夌尘埃里,不借春江一尺浑。
可怜江上燕,几日到乌衣?欲向谁家去,多应旧主非。
落花深巷小,乔木画梁稀。
自笑天涯别,秋风想未归。