沙岸青春雨,风吹野水涯。不沽寒食酒,空映古坟花。
城郭人烟细,楼台暮景斜。东流尔何意,滚滚送年华。
桑梓常留念,蹉蛇今始还。行行减客路,望望近家山。
胶漆故人谊,风霜游子颜。何能谢尘鞅,高卧白云閒。
宣城人物未全衰,四士风流世不知。别后略无佳语寄,道中才有数篇诗。
至后百五日,堂斋风雨深。越乡寒作食,溟海气长阴。
身事南阳役,神京北望心。采薪缠日月,发已不胜簪。
峡云烘日欲成霞,瀼水成纹浅见沙。
又向蛮方作寒食,强持扈酒对梨花。
物如巢燕年年客,心羡游僧处处家。
赖有春风能领略,一生相伴遍天涯。
杨白花飞愁杀人,美人如华不胜春。
锦鞯驮起双凤缕,黄门挟飞五花云。
白日雷霆夹城道,乐游园里春正好。
就中小姊最娇强,雌雄双飞观者恼。
瑶池斗草碧云移,草青草歇春不知。
黄裙有恨随春水,椒房青蝇何处起。
君不见翠羽飕飕帐一空,东方蝃蝀缠紫宫。
五斛青螺一日销,迷楼深贮万妖娆。
众中谁解留车驾,风浪如山莫渡辽。
朝衣就市痛冰清,赴死还看好弟兄。有子多应思我友,此才难得出宗英。
倚楹一泪几成罪,临穴同歼岂为名?长忆城南相送日,尔时厝火故承平。
为恋风光好,那堪节物催。事随浮世往,花似去年开。
莫洒无家泪,须倾有限杯。诗人多少兴,都向醉中来。
上苑春风盛物华,天津云锦赤城霞。轻舟矮马追随远,翠幕青旗笑语哗。
化国楼台隔瀛海,吴儿洲渚记仙家。山斋此日肠堪断,寂寞铜瓶对杏花。