射的山前系短篷,快如鱼鸟出池笼。
试临清镜枯颅茁,不待丹砂两颊红。
逐妄百年真自苦,造微一日有余功。
不须更说岷峨约,已觉蓬壶在眼中。
圣主乘乾临斧扆,小臣承诏上丹墀。
宁知齿豁头童後,更遇天崩地陷时!泣至眼枯无血续,梦随魂断独心知。
白头才尽空濡笔,宁继生民生武诗。
身似枯禅谢世麈,岂容收歛强冠巾。
庾郎三韭不妨饱,晏子一裘何恨贫?栖冷每怜鸡唱早,云开初见月痕新。
闲中有味君知否,熊掌驼峰未是珍。
东归剡曲只三程,旅泊还如万里行。
灯影动摇风不定,船声鼞鞳浪初生。
曳裾非复白头事,瞑目那求青史名。
归去若为消暮境,一蓑烟雨学春耕。
故箧开缄一怆情,断缣残幅尚知名。
翩翩戏鹊如相语,汹汹惊涛觉有声。
柳暗正当烟未歛,花穠仍值雨初晴。
百年手泽存无几,虫蠹尘侵秖涕横。
曩自白帝城,一马独入蜀,昼行多水湄,夜宿必山麓。
时闻木客啸,常忧射工毒,蜿蜓蛇两头,踸踔夔一足;岂惟耳目骇,直恐性命促。
稍历葭萌西,遂出剑阁北,奴僵不敢诉,马病犹尽力,我亦困人客,一日带屡束。
最忆苍溪县,送客一亭绿,豆枯狐兔肥,霜早柿栗熟,酒酸压查梨,妓野立土木。
主别意益勤,我去疲已极,行行求旅店,借问久乃得。
溪声答歌长,灯焰照影独,村深寒更甚,薪尽烧箦竹。
须臾风雨至,终夕苦漏屋。
於时厌道途,自誓弃微禄。
犹几三十年,始谢祝史职。
君恩念笃老,内阁使寓直。
亦思秋豪报,力惫蓺黍稷。
却寻少时书,开卷有惭色。
六代豪华空处所,金陵王气黯然收。
烟浓草远望不尽,物换星移度几秋。
至竟江山谁是主,却因歌舞破除休。
我来不见当时事,上尽重城更上楼。
晨行泰山下,兴怀念梁甫。
欲往失所从,荒途亘今古。
却立空踟蹰,忧来与谁语。
日暮遵归途,冥冥暗风雨。
错漠伤怀抱,仅得依门户。
幡然赓长谣,培塿隘齐鲁。
何当执策从銮旗,翼赞登封继三五。
曹公奸黠世无双,玄德雄才肯见容。谁把荆州资霸业,一朝云雨起蛟龙。
江上归来即定巢,墙阴野竹破新梢。
有人问字时相过,无事观书手自抄。
世熊十年多客梦,月明千里少朋交。
茅斋亦有秋崖藁,留与青山作解嘲。