岭上逢端午,随家更北征。隔村闻贼斗,通夕畏蛇行。
厌病初辞瘴,冲泥却胜晴。犹怜昌歜酒,不与故人倾。
蜜柑二颗逢时雨,金橘盈枝更可人。借问山家那有此,新年分得下窑春。
竹树阴阴隔世尘,吾伊声里着斯人。饥餐渴饮聊随分,信是閒中别有春。
春山遥上翠微连,忽出藤萝一径悬。削壁云霞开五色,中峰日月隐诸天。
浮沤并结金龛丽,飞窦双衔石瓮圆。莫怪骊珠君已得,寒湫元自有龙眠。
於陵薄三公,桔槔亲灌园。
伯成轻南面,执耒耕丘樊。
渊明耻为令,乞食倚人门。
贤人乐遂志,荣辱安足言。
鄙载夸毗子,结驷乘朱轩。
华人无贵贱,诪张喜为幻。此技欲何施,反遭彼族嫚。
吾友虽多贤,刚者亦罕见。南萨与北郭,二子我所惮。
秋屏实劲特,骨立肤不曼。浊河方滔天,伏济清自贯。
骄胡不敢轻,安用赖舌战。大官习兰阇,谄敌必笑面。
此谄彼亦骄,吁嗟谁好汉!
荣县赵御史,告哀丧其兄。弟兄过七十,相爱犹孩婴。
此世真恶世,此事嗟谁能?忆昔光绪中,天地多青蝇。
御史立朝端,轰轰有直声。文字绝雄丽,才华极飞腾。
公卿徒侧目,亲贵谁敢撄?府君方力农,所居近县城。
安知御史贵,惟念手足情。食贫久习苦,五十衣不缯。
亡何世翻覆,山河随倾崩。御史能自归,殊非衣锦荣。
解衣衣吾弟,推食食同生。吾弟乃贵人,岂逐恶子行。
吾弟乃贤人,岂避群盗憎。世途从万变,元气留家庭。
御史怀才雄,无用久见轻。一读告哀辞,使我涕泗零。
丧耻而趋时,知免赖神明。守死幸自信,白日非幽冥。
无柰旅怀多,村酤引睡魔。醒醒不成寐,枫叶助吟哦。
狄青在广南,寇盗尽削平。首功数十万,独遗智高名。
岂无金龙衣,肖似难可明。功疑古惟重,之子乃独轻。
由来古名将,事主贵忠诚。近闻章州牒,强半皆良氓。
孟轲有明训,善战服上刑。此辈竟何事,吁嗟安足评。
泾川三百里,若耶羞见之。锦石照碧山,两边白鹭鸶。
佳境千万曲,客行无歇时。上有琴高水,下有陵阳祠。
仙人不见我,明月空相知。问我何事来,卢敖结幽期。
蓬山振雄笔,绣服挥清词。江湖发秀色,草木含荣滋。
置酒送惠连,吾家称白眉。愧无海峤作,敢阙河梁诗。
见尔复几朝,俄然告将离。中流漾彩鹢,列岸丛金羁。
叹息苍梧凤,分栖琼树枝。清晨各飞去,飘落天南垂。
望极落日尽,秋深暝猿悲。寄情与流水,但有长相思。