我与梅花有旧盟,即今白发未忘情。
不愁索笑无多子,惟恨相思太瘦生。
身世何曾怨空谷,风流正自合倾城。
增冰积雪行人少,试倩羁鸿为寄声。
护惜常愁满树开,况无一片在苍苔。
眼高嬾为凡花醉,肠断惊闻暮角哀。
写向素绡时拂拭,移来幽圃自栽培。
论心竟是明年事,输与酴醾在酒杯。
槁竹乾薪隔岁求,正虞雪夜客相投。
如倾潋潋蒲萄酒,似拥重重貂鼠裘。
一睡策勋殊可喜,千金论价恐难酬。
他时铁马榆关外,忆此犹当笑不休。
渐近重阳天气嘉,数椽茆竹淡生涯。
山童拥篲扫黄叶,邻女傍篱收碧花。
避俗要生轮四角,出门何啻路三叉。
晚窗酒尽无多叹,试问前村好事家。
乾道之初结草庐,三朝六见纪元初。
年光抛掷虽加倍,生计萧条愈不如。
目暗欲盲停夜课,发残无几怯晨梳。
市声风便犹关耳,未死终当更徙居。
山村梅开处处香,醉插乌巾舞道傍。
饮酒得仙陶令达,爱花欲死杜陵狂。
江上梅花吐,山头霜月明。
摩挲古藤杖,三友可同盟。
造物作梅花,毫发无遗恨。
楚人称芳兰,细看终不近。
展开阅读全文
冰崖雪谷木未芽,造物破荒开此花。
神全形枯近有道,意庄色正知无邪。
高坚政要饱忧患,放弃何遽愁荒遐。
移根上苑亦过计,竹篱茅屋真吾家。
平生自嫌亦自许,妙处可识不可夸。
金樽翠杓未免俗,篝火为试江南茶。
家是江南友是兰,水边月底怯新寒。
画图省识惊春早,玉笛孤吹怨夜残。
冷淡合教闲处著,清臞难遣俗人看。
相逢剩作樽前恨,索笑情怀老渐阑。