襄阳才子得声多,四海皆传古镜歌。乐府正声三百首,梨园新入教青娥。
日华照冰彩,灼烁自相明。阴潭欲半解,阳岸已全轻。
未释苔文隐,将销草气生。稍得观鱼上,非独见孤惊。
傥逢魏后术,当验可为城。
春初北岸涸,夏月南湖通。卷荷舒欲倚,芙蓉生即红。
楫小宜回径,船轻好入丛。钗光逐影乱,衣香随逆风。
江南少许地,年年情不穷。
吾观二宋文,字字照缣素。渊源皆有考,奇险或难句。
后来邈无继,嗣子其殆庶。胡为尚流落,用舍真有数。
当时苟悦可,慎勿笑杕杜。斲窗谁赴救,袖手良优裕。
山城辱吾继,缺短烦遮护。昔年谬陈诗,无人聊瓦注。
于今赓绝唱,外重中已惧。何当附家集,击壤追咸濩。
君子志於道,出处非一端。
伊尹负鼎俎,颜渊东瓢箪。
斯自理适当,匪缘情所安。
超然达者致,邈矣谁可攀。
嗟嗟狂若狷,狥已缺其完。
轩冕死不释,山林趋不还。
我爱邵夫子,醇气充见颜。
群经究彼邃,古史阅而删。
不为诡异行,已蹈时俗难。
逃名去其奥,築室伊洛间。
抱业舍仕进,竭心奉亲欢。
脩竹当环堵,寒流日潺潺。
问谁从之游,结驷款其关。
兹予久欣慕,欲往良独艰。
幸君适河内,至此解征鞍。
僚友恃交旧,屈致及门阑。
前迎倒我屣,布席罗雕盘。
高谈未一二,长揖忽归骞。
不意馈双鲤,剖腴出琅玕。
何以报嘉惠,永怀金与兰。
君不见高山万仞连苍旻,天长地久成埃尘。
君不见长松百尺多劲节,狂风暴雨终摧折。
古今何世无圣贤,吾爱伯阳真乃天。金堂玉阙朝群仙,
拍手东海成桑田。海中之水慎勿枯,乌鸢啄蚌伤明珠。
行路难,艰险莫踟蹰。
青出于蓝青愈青,小年场屋便驰声。未饶徐淑早求举,却笑陆机迟得名。
嗟我再衰空眊氉,喜君初筮已峥嵘。此行占取鳌头稳,平地烟霄属后生。
秋宵倦起,起来风露湿人衣。休休未是早行时。旋摘青蔬炊饭,暖酒就炉转。值青山有意,且把诗题。兴阑便归。忽邂逅、故人期。道是游山正叔,消息曾知。茶烟午灶,听击棹、歌声笑语迟。云霭散、皓月呈辉。
秋高锁院觉深沉,时共诸贤探邓椅。常恐骅骝空过目,敢言桃李欲成阴。
研经辛苦看华鬓,报国文章本素心。藻鉴高悬逢永叔,遥知玉树自森森。
流萍依清源,孤鸟宿深沚。荫干相经萦,风波能终始。
草生有日月,婚年行及纪。思欲侍衣裳,关山分万里。
徒作春夏期,空望良人轨。芳色宿昔事,谁见过时美。
凉鸟临秋竟,欢愿亦云已。岂意倚君恩,坐守零落耳。