梨花寂寂燕飘零,药槛兰畦嫩叶生。
处处儿童吹柳笛,扶持春事到清明。
清明萧瑟送春华,短屐欣过仲蔚家。
小语轻寒来燕子,半含微雨出桃花。
蝶飞幻梦何须较,蚁尽深杯可再赊。
浇却北邙坟草湿,白杨愁鬼哭烟沙。
一眺名山便息机,况逢佳节柳依依。翔风燕子穿松径,尽日渔翁坐钓矶。
夹岸苍茫云气合,中流湍急浪花飞。凭栏共羡沧洲好,长啸天门未忍归。
看山不厌取途宽,百折登临欲上难。石马昔时增气象,丰碑今日念衣冠。
莺愁落照啼高树,磬逐归云下佛坛。极目可怜惟灌莽,为谁禁火食犹寒。
昆山一片石,巉秀称奇绝。不使土附之,削肤仅存骨。
扪萝数十盘,宛转踞其脊。流云湿松杉,回绕佛坛出。
眼前无华岳,此亦去天尺。所以惯游人,不如乍来客。
佳人飘缟带,湘佩穿林陌。婉约故可怜,含凄况寒食。
春风吹古道,芳草眠残碣。车马虽复喧,荒原自空碧。
我能真赏见山灵,不独寻常寄游迹。钟声日暮下镫龛,迟却十年来面壁。
江头杨柳暗藏鸦,江上鹅儿浴浅沙。
早起一风如此恶,路旁落尽刺桐花。
地僻长时少送迎,坐看春色又清明。
传家旧物青毡在,处世中年白发生。
杨柳东风犹料峭,杏花疏雨半阴晴。
塞翁得失何须论,且共沙鸥暂结盟。
春城闲望爱晴天,何处风光不眼前。寒食花开千树雪,
清明日出万家烟。兴来促席唯同舍,醉后狂歌尽少年。
闻说莺啼却惆怅,诗成不见谢临川。
帝眷三朝辅弼臣,诏颁禁籞燕慈均。已惊贵老恩荣厚,重叹优贤礼意新。
使至屡闻天上语,酒酣想见洞中春。太平无事忘情久,更接人间事了人。
几宿春山逐陆郎,清明时节好烟光。归穿细荇船头滑,醉踏残花屐齿香。风急岭云飘迥野,雨馀田水落方塘。不堪吟罢东回首,满耳蛙声正夕阳。