于嗟王子跳兮,生以系我宗祧。于嗟王子磔兮,死以殉我社稷。
嗟余之不及兮,默默以苟存。弃道毁质兮,离人伦。
余贞疢兮,敢望瘳。晻日垂照兮,没齿奚尤。
峻坂长驱匹马过,春风吹客奈愁何?重华不返苍梧驾,孤竹空传《采蕨歌》。
北望云中迷紫塞,西来天上泻黄河。幽怀故国归何处,此日征衣泪更多。
寒梅我故人,岁必以文会。
涴墨尚可覆,未知凡几醉。
晚乃得此诗,山灵以为最。
置身风月上,出语色香外。
驾言孤绝处,坏枝委颠沛。
悬崖折披竹,断涧强病桧。
穷交仅如此,过是藐无辈。
碧眼苦好奇,於焉有深嗜。
迎长得一花,以为时可矣。
遂若天下春,笔头顿生气。
我属闭关日,一枝偕寤寐。
敢贺微阳来,尚虞坚冰至。
结束果何在,飘零初不计。
政恐负岁寒,或为识者喟。
请君勿言苦,我歌行路难。世事有反覆,人心若波澜。
布衣扼夺卿相位,祸仇起自杯酒间。君不见昔时山东一匹夫,读书往往轻凡愚。
谈笑强于唐举相,摇鞭西入咸阳都。一言啖秦王,再言扼范雎。
黄金束带高堂居,风云变态生须臾。君不见魏其都位汉公卿,灌夫意气排汉廷。
武安本在门下列,拜伏跪起呼父兄。一朝宠据津要地,旧时意态宁复生。
窦婴既失势,颍水亦不清。狂呼骂坐何足惊,咸阳市上殊无情。
行路难,行路难,人生自古有如此,何须局促增叹声。
溪行一百里,海远潮力罄。松舟小于叶,一榻束无剩。
溶洋泛烟霏,屈曲历幽胜。潭澄碧无晕,欲唾惜清莹。
回桡得滩响,风泉韵疏磬。东崦夕绮敛,西岩暮岚暝。
起坐见华月,樵唱隔烟径。众象发心赏,妙理契神定。
瑶琴一为弹,芳醑半欲醒。美人倘不来,何以酬清听。
兰阴山跨浴溪南,春破峰颜三月三。
松柏森森翻野籁,竹梧隐隐扑晴岚。
高摩云汉千寻路,倒浸峰峦百尺潭。
此外未知谁洞府,试春游骑必停骖。
诗酒清狂二十年,又摩病眼看西川。
心如老骥常千里,身似春蚕已再眠。
暮雪乌奴停醉帽,秋风白帝放归船。
飘零先是关天命,错被人呼作地仙。
平生结交无十人,与君契合怀抱真,春游有时马忘秣,夜话不觉鸡报晨。
极知贫贱别离苦,明日有怀就谁语!人无根柢似浮萍,未死相逢在何许?道边日斜泣相持,旗亭取醉不须辞。
君贵堂厨万钱食,我劝一杯应不得。
危槛凌风出半空,怪奇造化欲无功。
天垂缭白萦青外,人在纷红骇绿中。
日月匆匆双转毂,古今杳杳一飞鸿。
酒酣独卧林间石,未许尘寰识此翁。
征西往事不堪论,泪点深宵剑有痕。九夏冰霜真国士,卅年尘土旧公孙。
绿车天上恩难再,裋褐扬州道自尊。一语请君重勘却,种瓜何必不青门。