金陵城阙蟠龙虎,老将提兵旧开府。由来家世本公卿,亲得君王赐圭组。
锦袍玉带明雕戈,坐镇四野无嗔诃。已看钟阜山增重,复遣长江水不波。
清油幕拥旌旗盛,细柳营闻笳鼓静。民歌清净曹平阳,身系安危郭中令。
江草江花春复春,华堂丽景逐时新。端阳节后凡几日,寿俊图中第一人。
玉壶贮酒玻瓈色,红裀簇地麒麟织。于氏门闾有子孙,平原庭馆多宾客。
缁衣武公元好贤,鄂国将军不爱钱。聊将书卷度长日,肯买歌儿供暮年。
嗟予旧是通家子,塞雁江云意千里。愿公眉寿比冈陵,永作干城镇南纪。
长江险,天可恃。
齐三来,周再至。
隋兵强,竟何事。
兵入城,吾有计。
楼高入天井入地,生同欢娱死同避。
国有二嫔无一士,回首长江如屣弃。
君不见古来人和方地利,天为吴王还魏帝。
打窗鸣雨忽来过,坐听欢呼杂棹歌。沙口渡喧人语乱,柁头风急水声多。
尘心最渴真消得,农事虽宜奈晚何。七十二泉云雾里,可能流润入官河。
妾生爱身如爱玉,玉可玷,身不可辱。
生不逢,鲁男子,彼氓何知妾为耻。
挥刀断臂不自谋,已看此臂为妾仇。
不恨妾身出无主,但恨妾身为妇女。
君不见中原将相夸男儿,朝梁暮周皆逆旅。
夜投山店醉眠休,早起茫茫揽敝裘。更向松间寻旧侣,要于雪后倚高楼。
几重碧殿深相映,万里瑶台俨若游。归路欲迷何处觅,野梅花落绕溪流。
持将傲雪凌霜物,写出辞脂谢粉心。妆镜几台收晓匣,孤雌万壑守寒林。
春秋等是吾侪笔,风雅那高个里吟。自古食鱼须食鲤,娶妻须委宋家禽。
远从黄浦白波边,泪尽枯鱼黑索前。
共许相逢还几度,讵知此别即千年。
白杨树下多风起,广柳车中少客眠。
见说吴门塘上曲,才歌高士即潸然。
几度相逢莫丈人,几年断却耳根尘。新潮正险君何冒,旧雨重来话只陈。
梅树一堤通处士,桃花双板闭渔津。诗名到处南金重,自叹工诗老更贫。
白雪新年尽,东风昨夜惊。
芳菲随处满,杨柳最多情。
染作春衣色,吹为玉笛声。
如何于里别,只赠一枝行。
雨来江涨波浑。没沙痕。淹过竹桥莎径、到柴门。
孤烟起。千树里。几家村。牛背一声长笛、报黄昏。