造物作梅花,毫发无遗恨。
楚人称芳兰,细看终不近。
展开阅读全文
冰崖雪谷木未芽,造物破荒开此花。
神全形枯近有道,意庄色正知无邪。
高坚政要饱忧患,放弃何遽愁荒遐。
移根上苑亦过计,竹篱茅屋真吾家。
平生自嫌亦自许,妙处可识不可夸。
金樽翠杓未免俗,篝火为试江南茶。
家是江南友是兰,水边月底怯新寒。
画图省识惊春早,玉笛孤吹怨夜残。
冷淡合教闲处著,清臞难遣俗人看。
相逢剩作樽前恨,索笑情怀老渐阑。
广寒官中第一仙,情深不碍韵超然。
劝君莫作儿女态,但向花前倾玉船。
月地云阶暗断肠,知心谁解赏孤芳。
相逢只怪影亦好,归去始惊身染香。
渡口耐寒窥净绿,桥边凝怨立昏黄。
与卿俱是江南客,剩欲尊前说故乡。
欲舆梅为友,常忧不称渠。
从今断火食,饮水读僊书。
云里溪头已占春,小园又试晚妆新。
放翁老去风情在,恼得梅花醉似人。
风露青冥水面凉,旋移野艇受清香。
犹嫌翠盖红妆句,何况人言似六郎!
插棘编箩谨护持,养成寒碧映沦漪。
清风掠地秋先到,赤日行天午不知。
解箨时闻声簌簌,放梢初见叶离离。
官闲我欲频来此,枕簟仍教到处随。
藜藿盘中忽眼明,骈头脱襁白玉婴。
极知耿介种性别,苦节乃与生俱生。
我见魏徵殊媚妩,约束儿童勿多取。
人才自古要养成,放使干霄战风雨。