昧爽发汾水,崇朝经白沟。茫茫古战场,四时天为秋。
断魄化腐草,精灵化寒飕。英雄不可招,世事如东流。
惟有战士骨,万古无人收。依依野草黄,恻恻行人愁。
行人愁未已,四海方戈矛。
快着青冥软玉鞭,稳骑騄耳踏云烟。便持全蜀无双誉,去听宾胪第一传。
众所望君皆尔耳,人之好我岂云然。古来名下无虚士,试玩盈科放海篇。
冰峰撑空寒矗矗,云凝水冻埋海陆。
杀物之性,伤人之欲,既不能断绝蒺藜荆棘之根株,又不能展凤凰麒麟之拳跼。
如此则何如为和煦,为膏雨,自然天下之荣枯,融融于万户。
峻峭的山和大地,都被冰雪(恶势力)所覆盖。
(恶势力)杀物、伤人的恶性兴起,(我)既不能将他们连根拔起,也无法为百姓带来祥瑞。
如此一来,百姓便无安乐。可天下自然有法则,善恶兼存。善枯则恶荣,恶枯则善荣,待到善荣之日,万户必定能够愉快地生活。
田家翁媪颇自适,翁解耕耘妇能织。
官中租赋无稽违,所养牛羊亦蕃息。
岁时力作不徒劳,桑柘满园禾黍高。
皆因勤俭百事足,老身不复愁逋逃。
儿女长成毕婚嫁,只在东邻与西舍。
翁头时复有新篘,亲戚团栾乐情话。
神前祭赛宜丰腴,家中衣饭随精粗。
县吏下乡鸡犬尽,但愿官府无追呼。
读书虽苦亦何知,仕宦纷纷强此时。旧学望君真短短,新诗爱我已枝枝。
清生野槛晨风远,暖度山窗昼日迟。出处从今能自卜,不庸蓍蔡已无疑。
屏翳驱云结夜阴,素华飘堕恶氛沈。
色欺曹国麻衣浅,寒入荆王翠被深。
天上明河银作水,海中仙树玉成林。
日高独拥鹴裘卧,谁乞长安取酒金。
朝亦登此楼,暮亦登此楼。白云千里色,不是故山秋。
玉儿已逐金镮葬,翠羽先随秋草萎。
唯见芙蓉含晓露,数行红泪滴清池。
新绿毵毯阴濛濛,明朝知有清明风。扁舟径到重湖里,南屏山色碧于水。
当垆少妇笑倚门,春愁飞上蛱蝶裙。顾谓游人试缓步,前头便是苍公墓。
冬青花信杳不来,愿君酹之酒一杯。酒酣长啸倾墨椀,诗成低唱叶檀扳。
东台之东西台西,聊借花游漫兴题。春光合为词人使,转眼花期过廿四。
多情少妇乞短笺,借问即席成几篇。
七尺疑金铸,须眉尚俨然。茫茫亡国戚,忽忽荷戈年。
甬上曾弭节,先人辱赠笺。一军惊失守,连趼各殊天。
珍重山居誓,苍凉野哭篇。哲昆棠荫在,赐庙海隅悬。
馎饦诗无敌,蟛蜞话足传。归东聊堕马,哭弟几摧弦。
族未零王葛,居胡变海田。清高肃遗像,感槩望遥阡。
式里重思旧,披图愿执鞭。可怜廿四气,早已化云烟。