瓦釜毁未弃,黄锺幸且存。
於焉正律吕,谁为到昆仑。
相思出苦泪,东汉太丘孙。
闻之在徐州,无衣出柴门。
亦赋乞食诗,饥疮故拙言。
靖节非此夫,如似校静喧。
顑颌不悲伤,自知美兰荪。
龙伸能蛇屈,土不蚀璵璠。
鲂鱮书懒寄,天公牋可论。
名不入苇笥,欲报天地恩。
明光出须臾,一破万古昏。
苍生讫康济,坐觉君子尊。
净尽城上乌,变化北溟鲲。
岂但喜囚冠,故亦慰累魂。
我既美子志,为子尽婵媛。
吾曹宁饿死,终肯傍祭墦。
孔明与荀贾,岂不共中原。
崎岖入巴蜀,雅志正本根。
柳子一失此,罗池为鬼冤。
问讯寄此辞,饱腹何时扪。
高门关头霜树老,细路千山万山绕。乱馀村落不见人,雪霰霏霏暗清晓。
莘川百里如掌平,閒田满眼人得耕。山中树艺亦不恶,谁遣多田知姓名。
许李申杨竟何得?只今惟有石滩声。
促促何促促,丈夫生儿美如玉。长城游荡不思归,令我只身守空屋。
不愿汝学班定远,不愿汝学马相如。定远生不入玉关,相如死不还成都。
但如塞翁父子长相保,得马失马何足道。又如庞公携家隐鹿门,遗安遗危俱不论。
贵而衣貂不如贫而缊枲,离而食肉不如聚而饮水。
身虽促促心得宽,为汝白头屋中死。
去年来帝阙,篱客正黄菊。今年还燕然,春光明远目。
再三挽不留,归心何太速。回首落花多,满川红簌簌。
驰驱万里程,阿谁慰幽独。寂寂寒山行,寂寂寒山宿。
啼鸟几声迟,淡烟芳草绿。东风千里人,明月半轩竹。
汉苑穴狐兔,姑苏走麋鹿。功名半纸薄,兴亡等棋局。
可笑百年身,黄粱犹未熟。不发离别叹,不唱阳关曲。
桃李醉逢场,夕阳倒船玉。
临歧促我送行诗,信笔成诗送子归。望断碧云天不尽,西风残日雁南飞。
辛卯踰闽峤,淳熙出建关。瀰漫第五渡,险绝百重山。
近夏凉风发,新晴丽景还。翠烟飞缥缈,好鸟语绵蛮。
密树青罗幄,连峰碧玉环。野英纷剨剨,岩溜碎潺潺。
小艇横清泚,飞桥截碧湾。机舂流水激,架厂石崖悭。
紫笋和泥采,青梅带叶攀。未能供旨味,聊得悦慈颜。
取醉三杯适,攲眠一饷閒。自怜霜鬓白,人羡綵衣斑。
物色挥毫里,家山隐几间。狂歌聊尔耳,同志傥吾删。
四海望霖雨,一人须股肱。我本田家子,蹉跎将暮龄。
相逢岂在早,一见盖已倾。谓我虽秃犀,敝帚亦足称。
持献先簬箘,长篇有明徵。公乎傥践言,庶为老亲荣。
初寮久已往,今谁主文盟。
王公有嫡孙,见者服且惊。
胸中九云梦,笔端三折拔。
招致道山中,掉头不肯应。
论事常山蛇,持身玉壶冰。
平生谢先容,要津真自登。
曹娥卓行传丰碑,越人往往贵女儿。
建炎蔡氏有孝子,事比孝子尤环奇。
自从结发读书史,倜傥不受靮与羁。
乃翁诖误落囹圄,疚心疾首泣以悲。
胡能安坐视父击,朝暮哀诉当旌麾。
府公傥许赎父罪,名隶卒伍所不辞。
不然奋身事征讨,赳赳勇力犹可施。
黄堂沈深身则微,虽有诚恳无人知。
归来静默心语口,此事感悟当以尸。
临河勇决不复顾,纯孝宁不由天资。
缇萦上书解刑网,言虽迫切身无亏。
文本理寃由一赋,孰与捐命如含饴。
杀身成仁古所罕,殆类饿踣齐与夷。
事闻黄屋亦动色,亟诏立祠河水湄。
嗟嗟玄应固不朽,万口至今皆一词。
东嘉夫子好事者,作歌登载仍吁嘻。
异时国史编宋雅,人间重见白华诗。
才大文章伯,忠纯社稷臣。
七州钟秀异,孤屿赋精神。
德蕴圭璋润,胸涵海岳春。
麟经频得隽,槐市早称珍。
宿弊时方革,皇纲上正亲。
大廷清问降,空臆谠言陈。
力补严宸衮,深撄睿主鳞。
一元追董相,多诈耻平津。
文擅无双价,胪传第一人。
声华飞宇宙,风采耸簪绅。
贵纸宁堪数,回天仅足伦。
施行均令甲,奖谕见丝纶。
未覆金瓯墨,聊为绿水宾。
爱民如赤子,束吏似生薪。
鉴水书题遍,稽山赋咏频。
却梅清节著,诬狗滞寃伸。
贱子嗟何幸,同年盖宿因。
糟糠聊摄局,山水获联茵。
醇酎容沾醉,新诗许效颦。
独蒙青眼旧,端异白头新。
酬倡几千首,从游殆十旬。
笑谈将契阔,肝胆政轮囷。
帝梦方思说,天民伫起莘。
不才虽苦窳,终始愿陶钧。