长啸出门山月高,古来宁独我蓬蒿。
拙於生事岂无粥,犹有故情焉用袍。
垅亩桑麻豳雅颂,亭皋木叶楚离骚。
不知公相今谁是,已与人间久绝交。
门前山树插云青,雨足山前稻水平。
桑柘半空蚕事了,绿阴深处啭残莺。
老火炽而焰,端能流弱金。
清秋有微警,西风生薄阴。
日中无停晖,俯仰忽已沉。
齐纨不足玩,流景逝骎骎。
盛衰宁独行,巾具密相寻。
蓬茅有佳处,亦足慰人心。
飞来峰上千寻塔,闻说鸡鸣见日升。
不畏浮云遮望眼,只缘身在最高层。
刳木为舟数丈余,卧看风月映芙蕖。
清香一阵浑无暑,时有惊榔跃出鱼。
随月出山去,寻云相伴归。
春晨花上露,芳气著人衣。
告老吾君得挂冠,交亲犹肯问平安。连天秋色雁已过,满槛竹声风逗寒。
对客杯盘心共醉,催人节物岁将阑。但知适意山林去,不觉山头行路难。
告才吾君得挂冠,交亲犹肯问平安。
连天秋色雁已过,满槛竹声风逗寒。
对客杯盘心共醉,催人节物岁将阑。
但知适意山林去,不觉山头行路难。
识本色人须本色,臭味论心不论迹。
青莲居士浣花老,画像有人能画得。
非陈无己黄鲁直,看画题诗难落笔,
醉翁万代文章伯,中年偶堕滁阳谪。
琅琊山亭酿泉酒,翁心不醉醉宾客。
庆历朝廷天清明,谁张党论摇升平。
禽鸣不知人之乐,党论无乃犹禽鸣。
一时人乐从太守,交错觥筹送杯酒。
乐其所乐翁来思,宾客欢哗终不知。
既是宾客尚不知,画工焉得而画之。
彼弈者弈射者射,摇毫臆度丹青解。
醉翁醉态尚难摹,翁心乐处如何画。
皆山一曲吾能歌,童而习之今鬓皤。
翰墨世无苏老坡,奈此图中风景何。
山中雨乍歇,一夜瑶草长。风吹翠岩竹,下应石濑响。
时来展书坐,悠悠绝尘想。