佛火悬青嶂,钟声下翠微。萧萧风雪夜,犹有一僧归。
脩竹夹篮舆,岚光欲染裾。小桥流水急,古路冻云疏。
村屋乘冬结,山田隔岁锄。空林闻犬吠,不异武陵居。
谁遣蒲牢吼夜阑,玉虫剪尽玉脂乾。高山流水易为赏,求赏此声人独难。
轻轻细雪点枯池,袅袅东风拂树枝。春到草根人未觉,夜来先有蛰蛙知。
柏叶萧疏柳叶黄,露华如玉缀空廊。
丹心欲共灯花结,白发偏随漏水长。
月色故园同窈窕,虫声此夜独凄凉。
寒鸦莫更啼金井,衰病能堪几断肠。
旧日云霄侣,他乡岁月深。转蓬惊去住,锻羽怅飞沉。
不睹春风面,空馀流水心。言乘木兰舫,来就玉山岑。
避客高悬榻,逢人愧盍簪。徒令归兴尽,一谢扫芳林。
细溜沙渠逗曲池,碧浔馀润渍蚌衣。
风休浪静如圆鉴,时有文禽照影飞。
迢递陟城隅,飞轩浩气扶。
春容来迥野,天脚入平芜。
暖吹时披拂,晴烟乍有无。
耨痕经雨遍,村迳值林迂。
长庌初休马,荒陴稍集乌。
水生蒲泽满,林缺弩台孤。
客思纷难泊,愁襟愧自拘。
久之成怅望,西北认皇都。
君家能赋别,释褐重凄然。
客袂移缁素,离杯并圣贤。
坐曹烦折狱,奏牍伫怀铅。
十载青袍困,须饶草色鲜。
草远花明沟水头,同君此地并离愁。
盖馀瓮酒沈三赋,合作盘鲭厌五侯。
觉在他乡应有梦,信非吾土少登楼。
楚山不见西江远,莫反骚文剩驻留。