汴河千里雁南飞,吴下孤帆又北。归竹素残编无世味,蒯缑孤剑有星辉。
岧峣使节弓旌近,迤逦神州草木稀。想见琼轩恭对日,黄金台上雪霏霏。
沽垆不为秫无田,小筑开云望大贤。千里结言徒自信,十年称病仗谁怜。
亭亭夕照移函涧,泯泯春流入响泉。霄汉归来仙跸敛,相思长咏考槃篇。
忽然太行雪,昨夜飞入来。崚嶒堕庭中,严白何皑皑。
奴婢晓开户,四肢冻徘徊。咽言词不成,告诉情状摧。
官给未入门,家人尽以灰。意劝莫笑雪,笑雪贫为灾。
将暖此残疾,典卖争致杯。教令再举手,夸曜馀生才。
强起吐巧词,委曲多新裁。为尔作非夫,忍耻轰暍雷。
书之与君子,庶免生嫌猜。
夜学晓未休,苦吟神鬼愁。如何不自闲,心与身为雠。
死辱片时痛,生辱长年羞。清桂无直枝,碧江思旧游。
夷齐圣之清,天地钟间气。仁哉让国心,忠矣谏伐意。
首阳虽饿死,万古终无愧。俯仰怀高风,吁嗟劝来世。
一夜天花满世间,群峰失却翠云鬟。何由骑得仙家鹤,看遍东南万玉山。
四皓居商山,名声满天下。一出定汉储,仍作肥遁者。
谷中有芝草,门外无车马。俯仰思古人,富贵视土苴。
山中有逸民,峨冠大布衣。悠然对松菊,饮酒和陶诗。
落落忘世事,嬉嬉如小儿。超然慕太古,犹将问庖羲。
楼台万瓦玉鳞鳞,遮尽人间富与贫。可笑世情刚道冷,不知片片是阳春。
楼台万瓦鳞鳞,遮尽人间富与贫。
可笑世情刚道冷,不知片片是阳春。