松涛谡谡响秋风,云影峦光凈太空。
何事幽人常独立,只缘诗意满胸中。
草庐三顾屈英雄,慷慨南阳起卧龙。
鼎足未安星又陨,阵图留与浪涛春。
年年玉镜台,梅蕊(ruǐ)宫妆困。今岁未还家,怕见江南信。
酒从别后疏(shū),泪向愁中尽。遥想楚云深,人远天涯近。
长年累月对着玉境妆台,都是把自己打扮成时髦的梅花宫妆,已经厌倦得毫无兴趣了。至今还不见心上人回来,极想收到他的书信,又怕那信里报告他在外遇到不测的消息。
自从和他分别以后,我酒也少喝了,而在秋思中流尽了眼泪。我朝朝暮暮都挂念着羁旅在江南的心上人,他去的地方可比“天涯”还要遥啊!
镜台:上面装着镜子的梳妆台。梅蕊宫妆:喻女子华美妆饰,或喻梅花。江南信:咏对朋友的思念之情。
楚云:比喻女子秀美的发髻。
女子弄文诚可罪,那堪咏月更吟风。
磨穿铁砚非吾事,绣折金针却有功。
闷无消遣只看诗,不见诗中话别离。
添得情怀转萧索,始知伶俐不如痴。
逍遥卧山馆,久已谢劳生。春和不与较,安得驻君行。
昔会殊可乐,今归岂忘情。所乐去如扫,有情纷若萦。
引领望河桥,双舟鲜且轻。扬州看红药,雎边弄朱樱。
频羡君此游,梦寐过吴城。谁知一感别,聊复乱吾清。
尔之王父东诸侯,朱门行马高修修。
严君家学又继美,年少乡书推上游。
我生苦晚百无益,犹及步趋陈太丘。
飘零不死见三世,尔复预此能言流。
风神清羸谈炙毂,生理萧条书汗牛。
今年别我忽远役,天马放靶难停留。
问渠何官县博士,横山之西江东陬。
此邦固是吴楚会,风淳土朴衣冠稠。
亦闻岩谷多古迹,最喜道途稀使驺。
公堂讲罢看山坐,香鼎茶铛相劝酬。
热官千骑岂不好,白日公庭愁督邮。
饮水茹药善自爱,岁晚相期钓沧洲。
雅道谁能好,希声淡过琴。不逢千载士,空负一生心。
古意常先得,闲情或对吟。从教尘世上,难更说知音。
杖策寻烟渡,前村尚晓钟。山中过新雨,日气满春松。
雾谷暗人响,水沙澄鸟踪。却回看别处,犹见最高峰。
知殊仲宣癖,岂解爱驴鸣?薄暮江头听,故乡墟里情。
立边村径远,归处柳烟横。自识中州近,岭南无此声。