细溜沙渠逗曲池,碧浔馀润渍蚌衣。
风休浪静如圆鉴,时有文禽照影飞。
赋笔惊场屋,高才叹陆沈。宦游今日尽,野兴暮年深。
黄菊看看秀,青云处处阴。君怀能亢爽,吾意亦侵寻。
白沙岸上相逢时,困倚栏干醉似泥。忽然听君诵新作,酒肉顿觉寒风吹。
今朝邂逅芜江涘,大轴蒙贶东城诗。雷惊电掣露怪变,山崩海泻能扶持。
令人壮观不知己,倦翼欲接青云飞。逸驾固当出尘滓,胡为一命东南驰。
洞庭波澜洗天吼,衡岳葱苍挂南斗。穷幽历险诗魂醒,不倦青衫困趋走。
屈原贾谊杜子美,白骨荒丘今在否。款骑瘦马一吊之,满眼斜阳入疏柳。
诗成寄我慎勿迟,侧望阳春活残朽。暂时离异何足论,酩酊江楼一樽酒。
老钟笔法何奇古,三害精灵一图聚。周生自握苍精龙,白额长蛟甘丧沮。
危桥跨水压波涛,巨木翻风瞑烟雾。挺然独往知忘躯,敢谓诛邪天地助。
三日生还动闾里,千载遗踪存绢素。薄蚀已更人仰之,自古贤豪遗细故。
何独今人无此人,已觉丹青有深趣。江南印玺尚如新,国破苍忙画谁付。
一图分裂藏三家,离合悠悠岁时度。只今皆属丞相孙,挂向高堂邀客顾。
倏然风云驾霹雳,雨来平地银潢注。珍绨收藏卷不彻,直恐变化复入江湖去。
淡沲城南路,参差柳绊烟。稻秧才一寸,蚕子始三眠。
曲折藏花地,暄和载酒天。清江深有兴,只欲解归船。
逸士骑鱼入沧海,石坛遗迹今犹在。桂烟散景夜寥寥,玉露凝华春璀璨。
重来旧隐经几年,挈笠携锄姓名改。主人不识何当留,墨洒梁尘烂星彩。
东冈送终毕,北堂待荣养。短箠跨羸驴,西风吹祖帐。
玉盘堆鲙缕,金船倒新酿。劝君当勇去,回首勿悽怆。
胸中五千卷,立事须少壮。扬名永不灭,孝节乃可尚。
长安集纷华,出处慎所向。肯为声色惑,一婢百金偿。
不知粉黛蠹,血气迷凋丧。胡为发斯言,期予以相将。
久病长宜静,山中静有馀。况当深夜后,积雪在庭除。
风枝寂不鸣,四壁虫晏如。星斗宿檐际,微月淡空虚。
其时心腑澄,泰然廓吾庐。云影暂舒卷,荡涤返太初。
天地化为水,何处觅吾躯。
前后左右,四面八方。忧愁骈集,我何可当。欲寄天上,虑天弗禁。
欲埋地下,恐地将沉。不如收拾,置我怀抱。寝之食之,于焉终老。
沧海何阔,蓬莱何高。世无黄鹄,乘我游翱。古之侠士,尘视生死。
凡今之人,畏首畏尾。好谋弗终,时命终穷。东南失利,西北多凶。
黄沙为棺,白云为椁。我则如是,千秋寥落。
卓哉子之师,见予心罔二。一笑割平生,萧然释重累。
命汝从予游,衣履常不匮。愿汝作乔松,愿汝齐无畏。
汝归必瞋喝,恐汝学业坠。师死殊铮铮,汝生宁愦愦。
我能亮汝心,见我多含泪。汝行不自繇,汝志不自遂。
所以咫尺隔,经月复经岁。我实愧汝师,汝颜不须愧。
饮啄匪自今,兹事况其最。勿笑修福人,修福良足贵。