桥门捧檄上金銮,三策敷陈说治安。素志不忘莱子服,丹心要著侍臣冠。
离亭杨柳迎秋脆,别渚芙蓉带露寒。归去鹏程应有待,春风霄汉任飞抟。
窗纱烟纹破遥峰,粉枝摇落花须红。参差浓澹天玲珑,流泉浸声寒影中。
美人停梭掷春思,井阑日午檐阴翠。归客潇湘枕上听,茗椀桃笙酣碧醉。
幽石生芙蓉,百花惭美色。远笑越溪女,闻芳不可识。
风送出山钟,云霞度水浅。欲知声尽处,鸟灭寥天远。
乍依菱蔓聚,尽向芦花灭。更喜好风来,数片翻晴雪。
乱石跳素波,寒声闻几处。飕飕暝风引,散出空林去。
急急回头。得得因由。物物更不追求。见见分明把个,般般打破优游。净净自然莹彻,清清至是真修。妙妙中间通出入,玄玄里面细寻搜。了了达冥幽。稳稳拈银棹,惺惺驾、大法神舟。速速去超彼岸。灵灵现住瀛
高枝已约风为友,密叶能留雪作花。
昨夜常娥更潇洒,又携疏影过窗纱。
驱马城西阿。
遥眺想京阙。
望极烟原尽。
地远山河没。
摇装非短晨。
还歌岂明发。
修服怅边覊。
瞻途眇乡谒。
驰盖转徂龙。
回星引奔月。
乐去哀镜满。
悲来壮心歇。
岁华委徂貌。
年霜移暮发。
辰物久侵晏。
征思坐沦越。
清氛掩行梦。
忧原荡瀛渤。
一念起关山。
千里顾丘窟。
江南江北两风流,一作迷津一拜侯。
至竟不如隋炀帝,破家犹得到扬州。