清晨思行游,驾车郭西门。凝霜被野陆,莽莽多荆榛。
霜雨不归川,四顾无行人。何意岐路侧,怅然获所亲。
晤言不须臾,含意俱未申。云问富才杰,具区产名珍。
一为时所知,光耀在清云。情交苟不劣,穷显非所论。
感激平生义,匪尔谁当陈。
玉盘两鸳鸯,拍拍弄兰汤。振衣馨香发,弹冠有辉光。
岂念蓬首女,含情怨朝阳。
金门趋讲罢,西园日暮时。繁阴交杂树,轻浪散清池。
玩芳因坐久,延月却归迟。还与同袍侣,携手咏新诗。
高居傍城阙,隙地富园林。天风下修竹,锵锵韵玉琴。
浮觞清沼曲,憩石碧梧阴。别有闻佳咏,因之仰素心。
青天高高行白日,忽西倾兮又东出。人生百年能几时,身计未成早已衰。
子孙成行各长大,手种苍松尽成盖。来日苦短去日长,何不饮酒居华堂。
流光催人急复急,八十龙钟悔无及。
江云将雨弄春寒,坏絮中宵裹作团。二月北风还浩浩,几程西路更漫漫。
忽闻莺语当窗沸,想拟花枝翌日看。天道阴晴也无定,药炉且可共泥丸。
露冷风清正酒酲,谁家今夕不胜情。人间老去无愁思,独倚疏梅看月明。
南川钓艇已横波,里水渔翁又放歌。今日未知明日事,且倾君酒为君哦。
唐皇欲丧乱,豺虎依山丘。君王信李训,玉殿行戈矛。
系狗不系首,遭噬血横流。堂堂赞皇公,委弃不与谋。
世无英霸器,俚叟诵诗书。
不能静丘民,安用称唐虞。
堂堂赞皇公,龙变谁可拘。
邂逅逢可人,奋身为谋谟。
草书救深州,元翼终就屠。
谁能叱邸吏,奸将立改图。
天方去大和,拔公去其都。
十年奇才论,独智羞群愚。