穷巷幽居久,来登故国楼。凉风鸣古木,落叶又惊秋。
天与云俱远,年随水共流。永怀无限意,翻拟向沧洲。
使君五马日边来,犹是当年逸骥才。
汉竹光荣知妙简,召棠蔽芾喜重栽。
试听孝肃传新令,伫看文清拜首台。
盛事难逢须烂醉,楼头玉漏莫相催。
老翁关门贪睡味,朝廷近事到耳疏。
朝起忽收故旧信,得此痛哭流涕书。
书中近道果何事,人心天命关机枢。
昔无叛民今已起,赤子至此谁之辜。
公田下损而上益,楮法子废而母孤。
三尺孤童尽知得,谁能暴虎编其须。
朝阳一鸣百聩醒,幸哉公有而绝无。
三后在天甚神圣,佑此一脉皇基扶。
我非庆历石守道,聊题数语昭群愚。
楞伽绝顶六千尺,罨画明湖翠壁开。繁柳繁花漏园路,不寒不暑好楼台。
帘垂永日小亭幽,时节惊人特地愁。万井笙箫怀帝阙,一檐风雨寄他州。
青藜定遣相辉映,绿蚁何妨共拍浮。不料篷窗今夜月,一时分付与高楼。
病愤无凭写,翻然试一来。谁知丘壑性,畴昔斗牛回。
酒醒微风入,天高白鹤飞。坐看烟景变,何日洞天归。
发乱便纱帽,身閒且布衣。未能逃姓字,转欲见人稀。
昔送春水别,悠悠岁华迁。廉车忽东来,清风满长川。
我家衡门古城曲,养素居真抱幽独。少年未免笑陈平,委巷何人重干木。
君能下士倾里闾,时恒过我谈诗书。丈夫贵义乃如此,高怀可似东平徐。
凤凰衔书紫云阙,驿使连催向春发。此行莫嗟老相随,尚父犹能赞纶綍。
青云万里何茫茫,冥鸿不飞天路长。瀛洲松桂各有意,未应笑□孤兰芳。
人间聚散岂得已,义士由来重知己。璅陵旧隐固依然,东山须为苍生起。
潦倒从军何取益,东西走马暂同游。梁王旧客皆能赋,今日因何独怨秋。
东门高处天,一望几悠然。白浪过城下,青山满寺前。尘光分驿道,岚色到人烟。气象须文字,逢君大雅篇。