碧天隐隐紫云歌,金粟香霏染袖罗。此地更无尘世想,满身祇觉露华多。
呼来小字同明月,卷起轻帘即绛河。应笑丽华璚树底,教人强唤作嫦娥。
莺啼燕语报新年,亲拜红妆玉镜前。绝艳人如初透日,乍中年似嫩春天。
芳心密取明琼卜,茗汁迟催小玉煎。手剥梅仁传吉语,愿郎瓜瓞更绵绵。
月色清馀睡,寒霜入病躯。漏随诗思急,灯伴客心孤。
匣锁剑三尺,身沈天一隅。蛟龙困勺水,永夜忆江湖。
为怕缁尘染素衣,冻痕封蕊放春迟。
月来忽送阑干影,春到不分南北枝。
啼梦翠禽依树宿,断魂玉笛隔花吹。
任他万片随风去,须有青青呀底时。
梦想幽芳无处寻,相逢依旧岁寒心。
要看叶底玲珑玉,休折枝头蓓蕾金。
清晓风霜和艳冷,黄昏庭院觉香深。
扬州一树春多少,殢得何郎瘦不禁。
塞上逢寒食,郊园此重临。一时行乐意,万室欲春心。
节物随人好,风光得处深。只思民尽适,守鬓忘霜侵。
山路何曾倦,官程幸不赊。片云无定雨,香草逐时花。
暑序秋天气,农居古室家。乡关勤一望,峰翠列高牙。
林梢残月半窗明,枕上遥听好鸟鸣。起傍雕阑看春色,一庭花露滴无声。
玉骨绡裳韵太孤,天教飞雪伴清癯,
林寒疏蕊半开落,野迥暗香疑有无。
庾岭风光仍似旧,汉宫铅粉莫相污。
惊心不必临空树,一白流空春便徂。
今年是处春风早,江南地煖春更好。春风先把江山扫,次入梅花后芳草。
芳草春深更有情,直共江山到洞庭。落花流水从武陵,湖中有山春更青。
日欲落时一点明,少年莫上岳阳城。
数株当户绿交加,徙倚前荣见早霞。忽有㝛禽惊起语,露梢飞落石榴花。