晋地素瘠埆,所忧冬气差。明神享其诚,瑞霰飘为花。
轻丝瞥已没,散漫扑水涯。大片殊易积,彷佛填丘窊。
饥鹰健欲击,伏虎冻不拿。北响少鸣雁,南飞绝惊鸦。
肃然天地中,靡闻一声哗。楼观动晓色,江湖压晴沙。
度曲宜鼓琴,卷叶难吹笳。顾此勤敛俗,趋时务耕畬。
三冬苟失望,二麦将不芽。造化善从欲,沾滋罔遗遐。
须为盈尺喜,勿兴祁寒嗟。清威俨开府,和气方当衙。
馀润匝千里,欢声同一家。天人报应间,其速如驰车。
我公心在民,致祷诚乃加。康衢有歌咏,继者惭馀哇。
望极群峰远,行穿一径幽。云从树杪起,水绕竹根流。
酒旆摇村舍,钟声出寺楼。多情林外鸟,巧语答鸣驺。
冠中白发映朝簪,马首关山北又南。鱼雁乡书淹岁月,莼鲈归兴动江潭。
堂堂宦业鹏程远,碌碌浮生蚁战酣。烟寺昏钟犹在耳,鸡声已报五更三。
一作九月九日岘山寄张子容
北山白云里,隐者自怡悦。
相望试登高,心随雁飞灭
愁因薄暮起,兴是清秋发。
时见归村人,沙行渡头歇。
天边树若荠,江畔舟如月。
何当载酒来,共醉重阳节。
不觉初秋夜渐长,清风习习重凄凉。
炎炎暑退茅斋(zhāi)静,阶下丛莎有露光。
不知不觉就立秋了,夜也渐渐长了。清凉的风缓缓地吹着,又感到凉爽了。
酷热的夏天热气终于消退,房子里也安静了。台阶下的草丛也有了点点露水珠。
不觉:不知不觉。初秋:立秋左右。清风:清凉的风。习习:微风吹的样子。重:再次。凄凉:此处指凉爽之意。
茅斋:茅草盖的房子。莎:多年生草本植物。露光:指露水珠。
落叶随飞鸟,疏砧答暮蝉。
悠悠戍楼角,悽切万家传。
幽兰受新霜,孤雁叫落月。
沈忧何由平,永夕不可彻。
将琴鼓忆邻,声急弦屡绝。
芳华日益远,香泽物已歇。
秋风吹石门,思君还复诀。
谁云无生忍,识此悠悠别。
霜风吹雁入南云,千里征人枕上闻。
欲问梁园近消息,月沈星转五更分。
伊尹适有夏,太公之朝歌。吾侪亦此时,将若苍生何。
跨驴入长安,七贵相经过。不敢饰车马,资用防其多。
岂无取诸人,量足如饮河。顾视世间人,夷清而惠和。
丈夫各有志,不用相讥诃。君今寓高都,连山阻巍峨。
佳诗远寄将,建安激馀波。想见萧寺中,抱膝苦吟哦。
古人尚詶言,亦期相切磋。愿君无受惠,受惠难负荷。
愿君无倦游,倦游意蹉跎。
二纪违脊令,抚心悲如何。惟尔幼孤㷀,十亩安江沱。
不幸丧厥明,犹能保天和。今年已六十,与吾亦肩差。
里人推祭酒,品行无讥诃。昔年遣儿来,省我桑乾河。
儿言家颇温,岁得数囷禾。厨中列酒浆,篱下群鸡鹅。
常时比邻叟,农谈一相过。亦有赋役忧,未妨艺桑麻。
顷报得两孙,青葱满庭柯。愧我半生来,飘泊随干戈。
偶至渭水滨,垂钓临洪波。春云开三峰,秀出千丈荷。
行止虽听天,怀土情则那。反躬计所获,孰与吾仲多。
顾此暮年心,尚未甘蹉跎。寄尔诗一篇,当使儿子歌。