楼上看红药,都城值晚春。风葩低永昼,露脸泣芳晨。
忆昨淮南客,曾为诗社人。轻明是楼子,閒澹有天真。
此地虽都会,兹花莫等伦。维扬不复梦,羸马禁城尘。
似当年,退红更见,犹余洗妆泪。水窗幽意。看小影如魂,明月能记。
冰弦听到无生际。葱尖飞恨起。来伴渡江桃叶,矮篷春雪底。
浔阳苦竹漫为家,孤芳品,合配灵均湘芷。仙不去,却恋人间何味。
天涯且漫悲沦落,肯今夜、焚香同鄂被。须替尔,横安一位,岁寒三友里。
细雨侵窗古砚凉,挥毫兰蕙满书堂。素屏绕榻占清梦,墨沈临风散祖香。
阆苑有花春百亩,空山结佩楚三湘。是谁臭味从吾好,入室同心两坐忘。
为寻佳种几徘徊,手取灵根绕砌栽。孤负重阳时节好,连朝风雨不曾开。
十二仙人玉琢栏,带晴带雨总宜看。
东君不许寻常见,可忍狂风满地残。
庭前紫薇初作花,容华婉婉明朝霞。
何人得閒不耐事,听取蜂蝶来喧哗。
丝纶阁下文书静,能与微郎破孤闷。
一般草木有穷通,冷笑黄花伴陶令。
自然秾脸与深唇,一味繁红也绝伦。沧海浪传千岁种,武陵应有四时春。
去年崔护诗仍在,前度刘郎意独亲。亦要清樽相料理,可能但倚笔如神。
殷勤蝶障与蜂遮,一点幽香不许赊。
岁岁相逢只如此,问花羞我我羞花。
微风摇紫叶,轻露拂朱房。
中池所以绿,待我泛红光。
微风吹拂使树叶摇晃,轻轻的露珠粘在房子上。
水池中的水之所以发出绿光,是因为在等我释放红光。
所以:原因,情由。
春雨夜有声,连林杏花落。
海棠已复动,寒食岂寂寞。
人间有此丽,赴我隔年约。
花叶两分明,春阴耿帘幙。
东风吹不断,日暮胭脂薄。
何可无我吟,三叫恨诗恶。