黄花暴日香欲醉,黄蜂抱香暖欲睡。老夫邂逅亦欣然,一段先天画前意。
喧喧归雀聒丛篁,夕风欲转明朝霜。花摇蜂醒我亦觉,斜阳一片秋茫茫。
湘江谁道无情水,宝瑟声寒愁帝子。安知日月在中天,万古重瞳元不死。
楚南楚北千里云,持香遥礼云中君。莫起悲风助骚怨,兰枯菊瘁不堪闻。
顾曲多情,寻芳未老。一庭风月知音少。梦随蝶去恨墙高,醉听莺语嫌笼小。红烛呼卢,黄金买笑。弹丝踮踩长安道。彩笺拈起锦囊花,绿窗留得罗裙草。
断垣荒棘疑无路,忽有幽亭一亩馀。不称郡侯来把酒,偏宜野客借观书。
临阶汲水防苔滑,隔岸看山爱柳疏。非有旧交时下顾,十分风味落樵渔。
中年已悟昔皆非,正学无师更可悲。诗道纵能通阃域,圣经曾未涉藩篱。
拟从周子参无极,更为东莱续近思。适意舞雩时一咏,区区何用苦吟为。
斋钟声断佛香销,闲步虚廊转几遭。浊世自缘君不舍,青山岂是俗难逃。
鸟如留客音声好,松似骄人意气高。因悟宿根元自有,栽培功浅长蓬蒿。
盈箱积案欲何如,误尽苍生半属渠。陆贽外谁无负学,皋陶前是读何书。
凿开素朴惟三画,斲碎真淳遂五车。安得六经行世外,民风尽返结绳初。
创新小阁画难成,肯借山翁养病身。万事不忧知有命,数椽分庇可无人。
观书漆几明于镜,攲枕藤床软胜茵。终恐傍门心未稳,弊庐虽弊每驰神。
已恨逢人语不通,更堪烟岭隔千重。山城纵是如花好,海雾终愁似墨浓。
远信断无鸿可寄,故乡惟有月相逢。閒于荔绿蕉红处,步屧时留到晚钟。
无雨无云晓色乾,忽惊瑰璧满檐端。不教声到窗前觉,应恐愁添屋下寒。
占瑞农官寻玉尺,析酲公子索金盘。柴门睡起无多事,捲上疏帘带竹看。