烽燧春尤急,人才叹寂寥。恨无黄石略,难致碧幢招。
守堑宵仍甲,防城晓未桥。又传经一雪,残哨亦萧萧。
积雪满松岗,兹行为悼亡。本非求吉地,祇欲近禅坊。
外物心如水,流年鬓已霜。只应双卜宅,永此礼空王。
千寻雉堞一朝兴,五马行庖此落成。地峻鬼神愁设险,楼高星斗听谈兵。
霞羞綵帜依山敛,月斗金杯出海明。更有万堆飞石在,寄声残羯盍魂惊。
江山依旧昔人非,多少兴亡问不知。雁去又逢重到日,凤归安得再来时。
风吹木叶随渔艇,霜压芦花出酒旗。特地待吟吟未稳,数声昏笛戍楼吹。
梅有清香竹有阴,数椽于此寄幽深。旧看归雁抛孤旅,新听啼螀悔苦吟。
几卷书皆先世迹,一张琴是古人心。柴门未必无知己,何必江湖在远寻。
一室焚香即太初,万人如海尽从渠。第于心上曾无着,何必山中始可居。
垂箔护花嫌引蝶,连筒汲井怕生鱼。草玄政不妨人事,问字敲门未可疏。
客里元正最可怜,就他香案礼苍天。懒拈蓍草占新岁,频对菱花忆去年。
仅有邸翁分席拜,不如野老着衣鲜。百年草草浑如此,且醉残梅了目前。
天上分来种异常,年年花占菊前黄。堆将龙麝应难敌,隔尽屏帷亦透香。
此日且饶秋富贵,全家疑在月中央。明朝酒醒风吹尽,赢得黄金满步廊。
初说戍渔阳,俄传出定襄。朝朝征马过,春草不曾长。
山月共徘徊,山泉酌一杯。诗成无笔写,画石记苍苔。