九天有象不虚呈,历历都关国重轻。汉客可无经济意,只将牛女问君平。
绕城无数菜花黄,隔岸蒹葭接大荒。不分塞鸿偏得意,年年春老未还乡。
数节坚如玉削成,几年出入伴闲身。扶持衰老非无术,变化虚空亦有神。
药笼倒挑同入市,酒壶斜挂共寻春。虽然未作颠危用,闲指迷津与路人。
虎踞龙蟠在目前,依前行阙锁寒烟。津头鼓角增新戍,陌上笙箫减旧年。
高塔直看淮对境,断碑闲忆晋诸贤。我来尚喜秋成日,鱼蟹堪赊满市边。
寺门初掩夜沉沉,风逼灯寒桧影深。满屋异香僧入忏,一瓯新茗客搜吟。
云归古殿闻龙气,月照空池见佛心。坐久恰眠眠未稳,屋头钟起鹊惊林。
学道先须学忍贫,缊袍蔬食当华珍。抠衣所欠参前辈,开卷犹欣见古人。
暗坐雨窗心似月,冷眠雪屋气如春。向来酷意耽吟事,今亦相忘越与秦。
鸢飞鱼跃两悠悠,造物何心莫问休。但得一杯长在手,不须万户更封侯。
人间有梦何非蝶,物外忘机即是鸥。我亦青鞋行脚者,会摩铜狄话重游。
但得人才即治安,不忧外侮敢相干。学关世道方为士,业晓农家始是官。
国力在兵堪用少,虏情如鬼欲驱难。岂无一代奇男子,抱膝无言静处看。
几踏槐花角寸长,担簦羞作老来忙。立身早慕千层塔,阅世今知百戏场。
从辟谷来惟嗜酒,自栽梅后不烧香。人生底为青衫急,亦有秋荷可制裳。
不用悲歌抚铗长,古无人可免身忙。存心未必耕无地,涉世难忘选有场。
新别水云书尚湿,旧题松桂笔犹香。只缘误触神舟走,惆怅京尘涴薜裳。