病身坚固道情深,宴坐清香思自任。月照静居唯捣药,门扃幽院只来禽。庸医懒听词何取,小婢将行力未禁。赖问空门知气味,不然烦恼万涂侵。
且维轻舸更迟迟,别酒重倾惜解携。浩浪侵愁光荡漾,乱山凝恨色高低。君驰桧楫情何极,我凭阑干日向西。咫尺烟江几多地,不须怀抱重凄凄。
又见桐花发旧枝,一楼烟雨暮凄凄。凭阑惆怅人谁会,不觉潸然泪眼低。层城无复见娇姿,佳节缠哀不自持。空有当年旧烟月,芙蓉城上哭蛾眉。
残莺何事不知秋,横过幽林尚独游。老舌百般倾耳听,深黄一点入烟流。栖迟背世同悲鲁,浏亮如笙碎在缑。莫更留连好归去,露华凄冷蓼花愁。
珠碎眼前珍,花凋世外春。未销心里恨,又失掌中身。玉笥犹残药,香奁已染尘。前哀将后感,无泪可沾巾。艳质同芳树,浮危道略同。正悲春落实,又苦雨伤丛。秾丽今何在,飘零事已空。沉沉无问处,千载谢东风。
深院静,小庭空,断续寒砧断续风。无奈夜长人不寐,数声和月到帘栊。云鬓乱,晚妆残,带恨眉儿远岫攒。斜托香腮春笋懒,为谁和泪倚阑干。
不寐倦长更,
披衣出户行。
月寒秋竹冷,
风切夜窗声。
晚雨秋阴酒乍醒,感时心绪杳难平。黄花冷落不成艳,红叶飕飗竞鼓声。背世返能厌俗态,偶缘犹未忘多情。自从双鬓斑斑白,不学安仁却自惊。
迢迢牵牛星,杳在河之阳。粲粲黄姑女,耿耿遥相望。莺狂应有恨,蝶舞已无多。(《落花》)揖让月在手,动摇风满怀。(《咏扇》)病态如衰弱,厌厌向五年。(以下《律髓注》)衰颜一病难牵复,晓殿君临颇自羞。冷笑秦皇经远略,静怜姬满苦时巡。鬓从今日添新白,菊是去年依旧黄。(以下《翰府名谈》)万古到头归一死,醉乡葬地有高原。人生不满百,刚作千年画。(《野客丛谈》)日映仙云薄,秋高天碧深。(《海录碎事》)乌照始潜辉,龙烛便争秉。(以下《孔帖》)凝珠满露枝。游飏日已西,肃穆寒初至。九重开扇鹄,四牖炳灯鱼。羽觞无算酌。倾碗更为寿,深卮递酬宾。
山舍初成病乍轻,杖藜巾褐称闲情。炉开小火深回暖,沟引新流几曲声。暂约彭涓安朽质,终期宗远问无生。谁能役役尘中累,贪合鱼龙构强名。