堂构虚閒处,师心静照中。当门自流水,满院占清风。
趺坐通禅观,高谈说性空。那知人世上,日月有樊笼。
牡丹名品众,特地盛于今。西子含羞甚,东君著意深。
障行施烂锦,屋贮用黄金。妾婢群花卉,那能不妒心。
日气晓先赤,天形秋转高。风轻金辔勒,霜重毳衣袍。
匹马精神倦,前驺意思豪。近来君在告,连直几番鳌。
山中气候别,二月已闻蝉。乍到清凉景,翻疑暑伏天。
此身多暇日,何事更惊年。杂溜淙淙响,相和胜管弦。
一春忧旱熯,田里欲蹉跎。正合为霖望,翻成击壤歌。
风缘帘隙至,云压舍檐过。大尹今朝喜,应同野老多。
南国一麾守,知公安此行。家山虽万里,子舍只邻城。
驿问中宵至,风谣接畛声。定应持课最,同命到天京。
牛斗光芒下,江山形胜中。招提万法本,静照一堂空。
花木含春意,门庭语古风。支郎丐诗什,愧匪二南工。
夜中间点滴,晓后见沉阴。正惧一时旱,何妨三日霖。
著花开稍晚,入麦润还深。想象离栏处,高张烂锦衾。
自古成都胜,开花不似今。径围三尺大,颜色几重深。
未放香喷雪,仍藏蕊散金。要知空色论,聊见主人心。