玉梅无意相恼,嗾人烟雨疏疏。拟写个中妙处,语烦不到西湖。
淇澳渭川那复梦,而今天遣出南方。要观大节须霜雪,莫说此君无肺肠。
照水形容殊不恶,临风言语一何长。山僧岂识留连意,千里故人逢异乡。
桥外茅茨好,相过问酒钱。李花今若此,白发自茫然。
落日云千步,春风雪一川。明朝记来处,石涧响溅溅。
忧幽坐南轩,万壑取我囚。
疾雷且不闻,焉知草虫愁。
强颜理编简,阅世如东流。
滔滔竟不返,谁复操戈矛。
天涯念孤侄,携母依诸刘。
书来话悲辛,心往形辄留。
先茔托仙峰,山僧扫梧楸。
二女随母住,外翁今白头。
伯氏尚书郎,名字腾九州。
仲兄中武举,气欲无羌酋。
棣华一朝集,荆树三枝稠。
堂堂相继去,遗我归山丘。
漆园梦方觉,白有云正浮。
凭陵若蹈空,何处停华辀。
故乡岂不怀,屋食良易谋。
自我识废兴,於天无怨尤。
平生喜闻诗,此诗当挽讴。
不须生刍奠,君从二兄游。
一室真容膝,何人客子猷。
土浮迎竹醉,云净对山羞。
无地青归幌,他年翠绕楼。
且从邻寺去,烟雨看沙鸥。
山雨疏疏心又惊,起瞻天色斗微明。
他年一枕江关梦,知忆蓬窗此夜声。
江村卜筑路斜斜,模写癯仙四壁家。
闻道读书忘肉味,不缘避世宿桃花。
青山自作千年调,白眼空惊一望赊。
欲买鸡豚投近社,烟蓑雨笠寄生涯。
折山有路可上,他日云藏万家。
用处何曾触石,一禅指顶天涯。
闽岭浮沈二十年,归心日夜梦江天。
谩题甲乙烦君看,若说功名只自怜。
造物小儿知薄相,个中老子已忘筌。
一筇闻作东南去,岂欲求人左海边。
白玉繁花五叶芳,春风吹尽洞庭霜。
河西道眼分明处,识破此中知见香。