东风吹醒好楼台,无数游人载酒来。湖上听莺春欲语,桥边转马路忘回。
如何客舍供攀折,也复天工费剪裁。独抱关山摇落感,茫茫青眼向谁抬。
离恨天中堕一星,花为飞絮子为萍。不逢濯濯灵和殿,偏近劳劳送客亭。
朝雨轻尘歌再叠,晓风残月酒初醒。纵教及第衣能染,几见高轩为尔停。
短长亭畔短长条,到处销魂是灞桥。杨子江头波渺渺,武昌门外路迢迢。
那堪雨雪人回首,常共风尘吏折腰。谁使着根官道上,鸿来燕去总无憀。
只管春来不管愁,断肠青到玉关头。一鞭力促征人骑,双黛颦添少妇楼。
远道绵绵留树表,离情絮絮化萍浮。东西南北天涯路,绿遍山邮与水邮。
渺渺澄江发棹歌,盈怀哀怨楚骚多。眼看周鼎沦淮泗,愿采商薇老薜萝。
旧事怕闻遗老说,新篇半为国殇哦。荒荒野史亭何在,席帽峰头载酒过。
浩浩霜天重九日,荒荒霸迹二千年。持螯偶动登临兴,射鹿难求谏猎篇。
入手一杯消岁月,从头万事付云烟。疏疏野菊开岩畔,风送寒香掠鬓边。
中年哀乐总无端,镜里头颅渐改观。姓氏人嗤盲子夏,布衣自愧老方干。
名心未净时沤起,世味略尝犹酒酸。差幸先人遗业在,不须饘粥鬻儒冠。
电火连宵放,楼船蔽海来。江鲸常跋扈,风鹤误疑猜。
大将登坛戏,流民载道哀。惊弓禽易坠,何况劫馀灰。
豹虎市横行,元戎此阅兵。连营喧鼓角,尽室避麾旌。
叱咤风云变,威名草木惊。闻将军实讨,耀武到江城。
古人纷在眼,不到笔端来。知是孤吟陋,难当大雅裁。
苦心空复托,生面几时开。且享千金帚,他年付劫灰。