七年三度奉从容,今见吾惊大不同。
云雾蟠胸蒸疾雨,雷霆挟笔驾长风。
悬知文与意俱到,政要眼随心并空。
度岭重参过庭学,归欤容更验新功。
舌本澜翻郭璞书,试今措手验何如。
星辰聚处收玄武,江汉潮边避尾闾。
山水流形开阖后,阴阳受气混沦初。
要参融结玄机破,心眼长教等太虚。
阴阳家者太高生,见谓青囊未是经。
舌卷东南诸海水,胸罗西北一天星。
与人后代为长吉,疑尔前身是巨灵。
莫把山川为道看,山川犹是未离形。
谁云素手动朱门,我固知君有道存。
凤历三元胸次具,龙图八卦掌中翻。
悬知地理善之善,正恐天机玄又玄。
借使乾坤权在我,更当有以制乾坤。
生于参政侍郎村,它尚诗书况近孙。
铁砚无功招白眼,金函有诀动朱门。
天开西北众星聚,地辟东南元气温。
要就其间卜佳处,胸中须自有乾坤。
心变掌中卦,地翻天上星。
肩担一盘古,背负几玄冥。
鹤失含禾瑞,龟亡食墨灵。
拟修方士传,乞换左仙经。
孰是文之用,兹其道所藏。
典谟书浑浑,晁董策洋洋。
唐宋建长策,韩欧蹈大方。
过庭诗礼次,归更议其将。
神融气会李淳风,收拾乾坤风鉴中。
莫怪人前言者中,何逃物外眼之空。
展开阅读全文
少年气宇要自恢,见人赋诗谓为才,
出入常将笔装怀。中年心地要自息,
见人哦诗谓为癖,起居常把口挂壁。
子仪昌诵得意诗,句中勾我已懒机。
多年抱渴满意沃,半世称雄望风雌。
诗源始自葛天氏,三人投足歌牛尾。
万象包罗八曲间,国风雅颂其流尔。
八曲不幸世不传,传世仅余三百篇。
汉唐作者代角立,庶几老杜气浑全。
本朝诗数江西派,黄公太史为之最。
大成未集夷惠行,具体犹微颜孟辈。
派流到今嗣者谁,青出于蓝吾子仪。
拄杖初担教门出,便敢呵佛骂祖师。
我当拗折君拄杖,大家俱以背为向。
能出二十四人前,更超三百五篇上。
王孙气习窭儒生,壮士襟期老典刑。
疾俗如仇几扫迹,贪书若癖至忘形。
风云未会心先冷,水石无游眼不醒。
独据清高天所忌,吟边分我小鸥汀。