只是守琴书,僧中独寓居。心唯务鹤静,分合与名疏。
暮雨啼螀次,凉风落木初。家山太湖渌,归去复何如。
古刹一幡斜,吹门水过沙。数声钟里饭,双影树间茶。落日穷荒雨,微风古堑花。何当戴豸客,复此问生涯。
春城带病别,秋塞见除书。况是神仙吏,仍非尘土居。河风吹鸟迥,岳雨滴桐疏。坐阁驰思夕,沙东凉月虚。
抱杖立溪口,迎秋看塞门。连山互苍翠,二水各清浑。笛发孤烟戍,鸦归夕照村。萋萋芳草色,终是忆王孙。
辛勤长在学,一室少曾开。时忆暮山寺,独登衰草台。名期五字立,迹愧九年来。此意今聊写,还希君子哀。
入户道心生,茶间踏叶行。泻风瓶水涩,承露鹤巢轻。阁北长河气,窗东一桧声。诗言与禅味,语默此皆清。
烟冈影畔寺,游步此时孤。庭静众药在,鹤闲双桧枯。蓝峰露秋院,灞水入春厨。便可栖心迹,如何返旧途。
紫阁雪未尽,杏园花亦寒。灞西辞旧友,楚外忆新安。细雨猿啼枿,微阳鹭起滩。旋应赴秋贡,讵得久承欢。
憔悴满衣尘,风光岂属身。卖琴红粟贵,看镜白髭新。栈畔谁高步,巴边自问津。凄然莫滴血,杜宇正哀春。
山光与水色,独往此中深。溪沥椒花气,岩盘漆叶阴。潇湘终共去,巫峡羡先寻。几夕江楼月,玄晖伴静吟。